ნანა ხუცაიძე

ის შესაძლოა წლობით გაგრძელდეს, მაგრამ მკურნალობის არარსებობის შემთხვევაში შედეგი ძალიან ცუდი იქნება, კერძოდ, აღმოცენდება გულის ან თირკმლის უკმარისობა. თითქმის ყველა პაციენტი, რომელთაც ქრონიკული გლომერულონეფრიტის დიაგნოზს უსვამენ, კითხულობს: რით არის ეს დაავადება საშიში? ყველაზე ხშირად ეს კითხვა მაშინ იბადება, როცა დაავადება უსიმპტომოდ მიმდინარეობს.

მართლაც, როცა ფილტვების ანთება აქვს ადამიანს, ის თავს ცუდად გრძნობს, ახველებს, აქვს სიცხე და ა.შ., ამით ხვდება, რომ ეს სერიოზული დაავადებაა და მკურნალობას მოითხოვს. მაგრამ შარდში არსებული მცირე ცვლილებები, თუ სხვა ჩივილები არ არსებობს, ეგებ არც კი იყოს საშიში და ექიმის ჩარევას არ მოითხოვდეს?! ასე მსჯელობს ქრონიკული გლომერულონეფრიტის საწყის სტადიაზე უმრავლესობა, რაც თირკმელების ქრონიკული უკმარისობით სრულდება.

ამიტომ ყველამ, ვისაც კი ქრონიკული გლომერულონეფრიტის დიაგნოზს უსვამენ, უნდა იცოდეს შემდეგი: ეს დაავადება, როგორც წესი, იმუნური ხასიათისაა, ხანგრძლივად მიმდინარე და აზიანებს ორივე თირკმელს.

ქრონიკული გლომერულონეფრიტის დროს თანდათანობით ირღვევა თირკმელების ფუნქცია, ისინი ვეღარ უმკლავდებიან თავიანთ ძირითად დანიშნულებას - ზედმეტი სითხისა და ცხოველმოქმედების პროდუქტებიდან ორგანიზმის გათავისუფლებას. გახსოვდეთ: ორგანიზმში ნებისმიერი ანთებითი პროცესების, მათ შორის გლომერულონეფრიტის, შედეგი არის ქსოვილის სკლეროზირება, ანუ ნაწიბურების გაჩენა. ასეთი სკლეროზირებული ქსოვილი ვეღარ მუშაობს.

როგორ მკურნალობენ

მწვავე და ქრონიკული გლომერულონეფრიტის მკურნალობა კომპლექსურია და გულისხმობს:

1) ფიზიკური დატვირთვის განსაკუთრებულ რეჟიმს: დაავადების აქტიურ ფაზაში - წოლით რეჟიმს (2-3 კვირა), რემისიის პერიოდში - ფიზიკური აქტივობის შეზღუდვას;

2) დიეტოთერაპიას, რომლის ძირითადი პრინციპებია:

საკვები რაციონიდან ავადმყოფისთვის ალერგიის გამომწვევი პროდუქტების გამორიცხვა;საკვებში ცილების რაოდენობის შეზღუდვა;ნატრიუმის შემცველი პროდუქტების (მარილის) შეზღუდვა, რადგან ნატრიუმი შეშუპებისა და ჰიპერტენზიის გამომწვევი ერთ-ერთი ფაქტორია;

კალიუმის შემცველი პროდუქტებით რაციონის გამდიდრება, რათა მოხდეს კორტიკოსტეროიდული თერაპიისთვის დამახასიათებელი ჰიპოკალიემიის პროფილაქტიკა;

3) სიმპტომურ თერაპიას დიურეტიკების, ჰიპოტენზიური და სხვა პრეპარატების გამოყენებით;

4) პრეპარატებით აქტიურ ზემოქმედებას თირკმლის გორგლების დაზიანების გამომწვევ იმუნური რეაქციის სხვადასხვა ჯაჭვზე.

მაგალითად: ანტიბიოტიკებით (პენიცილინი, ამპიცილინი, ოქსაცილინი, მეტიცილინი, ამპიოქსი) 2-3 კვირის განმავლობაში ითრგუნება ანტიგენური კომპონენტი (სტრეპტოკოკული თუ სხვა); იმუნოდეპრესიული საშუალებები (პრედნიზოლონი, ციტოსტატიკები და ანტიმეტაბოლიტები) თრგუნავენ ანტისხეულების გამომუშავებას;