განებივრებული ჩვილი
პირველი ორი-სამი თვის განმავლობაში განებივრების დარდი ნუ გექნებათ. ამ ასაკში პატარას აირები უგროვდება, მუცელი სტკივა და სიამოვნებს უფროსის ხელისა და ტანის სითბო, მუცელსა და ზურგზე ხელის მსუბუქი მოსმა. ამ ”უზნეობას” კი მერეც გადააჩვევთ.
მეოთხე თვეს უფრთხილდით! ამ ასაკში ჩვილის ნერვული სისტემა თანდათან კალაპოტში დგება. სპაზმებისგან შეწუხებული პაწია მოულოდნელად აღარ იღვიძებს, აღარც მუცელი აქვს შებერილი და აღარც ისე მწარედ ტირის, მაგრამ ის ბავშვები, რომლებიც პირველი სამი თვის მანძილზე სულ ხელში ჰყავთ ატატებული, რა თქმა უნდა, ცოტა განებივრებულები კი იქნებიან, მოითხოვენ ისევ ხელით ატაროთ და მთელი ყურადღება მათ დაუთმოთ. ახლა ნამდვილად არ იქნება ურიგო, თუ გრძნობას არ აჰყვებით და თავს შეიკავებთ. ეს ულმობლობასა და სიმკაცრეს არ ნიშნავს. უბრალოდ, როცა ბავშვს ძილის დრო მოუვა, ღიმილით უთხარით: ”ახლა დაიძინე, დედიკომ კი საქმე უნდა გააკეთოს”, - და მაშინვე გადით ოთახიდან. მის ტირილს, როგორც არ უნდა გაგიჭირდეთ, ყურადღება არ მიაქციოთ. პირველ დღეს პატარა 20-30 წუთს იტირებს, მეორე დღეს - მხოლოდ 10 წუთს, მესამე დღეს კი შესაძლოა საერთოდ აღარ იტიროს და საწოლში ჩაწვენისთანავე ჩაიძინოს.
ცხადია, დარწმუნებული უნდა ვიყოთ, რომ ბავშვს ნევროლოგიური ან სხვა პრობლემები (მაგალითად, თიაქარი) არ აწუხებს და დიდხანს ტირილი ზიანს არ მიაყენებს.
რატომ ჰყავს ზოგს განებივრებული შვილი, ზოგს კი - არა?
ცნობილია, რომ მშობლები უმეტესად პირველ შვილებს ანებივრებენ. მათ გაგიჟებით უყვართ პირმშო, გარდა ამისა, პასუხისმგებლობას გრძნობენ უმწეო არსების წინაშე და როგორც კი ატირდება, თავს მოვალედ მიიჩნევენ, ნებისმიერ ფასად დააწყნარონ.
მეორე შვილის აღზრდისას გამოცდილებაც და თავდაჯერებაც მეტია, მშობლები ყველაფერს საღი თვალით უყურებენ, უკვე იციან, რომ ბავშვს მისივე სასიკეთოდ ზოგჯერ რაღაცაზე უარი უნდა უთხრან.
ბავშვებს უმეტესად ის მშობლები ანებივრებენ, რომლებიც დიდხანს ელოდნენ შვილს ან საკუთარი არ ჰყავთ და ნაშვილებს ზრდიან. მათ მიაჩნიათ, რომ იმ მისიის შესასრულებლად, რომელიც ბავშვის შვილად აყვანით იდეს თავს, არაადამიანური ძალისხმევაა საჭირო.
ასეთი მშობლები დაუფიქრებლად ამბობენ უარს საკუთარ ინტერესებზე, ოღონდ კი შვილს ყველა სურვილი აუსრულონ. ბავშვი რომ შეგნებული არსება იყოს, კიდევ არაფერი, ეს მსხვერპლი დიდად საშიში არ იქნებოდა, მაგრამ თავიდათავი ის არის, რომ პატარამ არ იცის, რა არის მისთვის კარგი და რა - ცუდი. ის დედ-მამისგან სიმტკიცეს მოელის და როცა საპირისპიროს ხედავს, თავდაჯერება მასაც ღალატობს. როდესაც ატირებული ბავშვი მშობლებს მაშინვე აჰყავთ ხელში, თითქოს საწოლში მისი დატოვება საშიში იყოს, ეს, რა თქმა უნდა, შეცდომაა - თანდათან ბავშვსაც ეჩვენება, რომ საწოლში გაჩერება საშიშია. რაც უფრო მეტად ემორჩილებიან მშობლები ბავშვის ჭირვეულობას, მით უფრო მომთხოვნი ხდება ის. განა ჩვენ თვითონაც ასე არ ვიქცევით? ჩვენც ხომ ნებისმიერ ასაკში ნებით თუ უნებლიეთ სწორედ დამყოლი და თვინიერი ადამიანების დამორჩილებას ვცდილობთ!
მაშ, როგორ გამოვასწოროთ განებივრებული პატარა?
ბავშვის გამოსწორება მით უფრო ადვილია, რაც უფრო ადრე შეამჩნევთ განებივრებას, მაგრამ ეს ნებისყოფის სიმტკიცეს მოითხოვს. გახსოვდეთ, რომ გადაჭარბებული მომთხოვნელობა და სხვისთვის ხელებში ცქერა თვით ბავშვს უფრო მეტ ვნებას მოუტანს, ვიდრე თქვენ. განებივრებული ბავშვი არც სხვისთვის ვარგა და არც საკუთარი თავისთვის, ამიტომ, მისივე სასიკეთოდ, უნდა გამოასწოროთ.