ლალი ჩხიკვაძე

რაც იწვევს „მშრალი თვალის სინდრომის“ სიმპტომების შემსუბუქებას (სიმშრალე, წვა და „ქვიშის შეგრძნება“). ეს აღმოჩენა მეცნიერთა საერთაშორისო ჯგუფმა გააკეთა.

ყოველ ჯერზე, როცა ვახამხამებთ, თვალის ზედაპირი იფარება დამცავი საცრემლე ფირფიტით, რაც აუცილებელია თვალის სიჯანსაღისა და ნორმალური მხედველობის შესანარჩუნებლად. საცრემლე ფირფიტა შედგება სამი ფენისგან: ცხიმოვანი, წყლიანი და მუცინი (ლორწოვანი) - რომლებიც ერთად ხელს უწყობს თვალის ზედაპირის დატენიანებას და იცავს მას მტვრისგან და დაბინძურებისაგან.

როდესაც რომელიმე ფენის სტაბილურობა ირღვევა, თვალის ზედაპირზე წარმოიქმნება მშრალი უბნები, რაც იწვევს წვის შეგრძნებას და გაღიზიანებას. როგორც კვლევის ავტორები აღნიშნავენ, ელექტრონული მოწყობილობების გავრცელებასთან ერთად, „მშრალი თვალის სინდრომი“ უფრო გავრცელებული ხდება მთელ მსოფლიოში.

იმის შესამოწმებლად, თუ როგორ მოქმედებს ცრემლის სეკრეციაზე და საცრემლე ფენის სტაბილურობაზე კარდიო ვარჯიში, მკვლევარებმა ჩაატარეს ექსპერიმენტი 18-დან 25 წლამდე ასაკის 52 მოხალისესთან.

მათი ნახევარი რეგულარულად ვარჯიშობდა, დანარჩენი კი არა. ორივე ჯგუფის მონაწილეებს სთხოვეს სავარჯიშოების შესრულება სარბენ ბილიკზე.

მოხალისეები კვირაში ხუთჯერ ვარჯიშობდნენ, დანარჩენები კი კვირაში ერთხელ. ყოველი ვარჯიშის დაწყებამდე და შემდეგ მონაწილეებს უტარდებოდათ ოფთალმოლოგიური გამოკვლევა.

აღმოჩნდა, რომ ორივე ჯგუფში ვარჯიშის შემდეგ გაიზარდა წარმოებული საცრემლე სითხის მოცულობა, გაიზარდა საცრემლე ფირფიტის სტაბილურობა და ასევე გაიზარდა მხედველობის სიმახვილე.

სპორტსმენთა ჯგუფში ეფექტი უფრო გამოხატული იყო, მაგრამ ვინც კვირაში ერთხელ ვარჯიშობდა, მათთანაც მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება აღინიშნა.

როგორც ექსპერიმენტის შედეგები აჩვენებს, ფიზიკური აქტივობა მნიშვნელოვანია არა მხოლოდ ზოგადი, არამედ თვალის ჯანმრთელობისთვის, აღნიშნავენ მკვლევარები.

ასევე წაიკითხეთ:

რა არის მშრალი თვალის სინდრომი

ბუნებრივი დაბერების კვალად, ავიტამინოზის ფონზე, კომპიუტერთან ხანგრძლივი მუშაობითა და მტვრიან გარემოში ყოფნით, ადამიანებს თვალის სიმშრალე უვითარდებათ, რომელიც დღეს საკმაოდ გავრცელებული პრობლემაა. სპეციალისტები მას „მშრალი თვალის სინდრომს“ უწოდებენ, რაც საცრემლე ჯირკვლების მიერ თვალის ლორწოვანი გარსის დასატენიანებლად საჭირო ცრემლის არასაკმარის გამომუშავებას უკავშირდება.