რა ვიღონოთ, როცა ბავშვი ჭამაზე უარს ამბობს?
რასაკვირველია, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ უფროსებმა ყურადღება არ მივაქციოთ ბავშვის მენიუს - ჩვენ უნდა უზრუნველვყოთ პატარას ბალანსირებული კვება, შევუდგინოთ ყველა აუცილებელი კომპონენტის შემცველი რაციონი.
თუ ბავშვი სკოლის ბუფეტში ნაირ-ნაირ სასუსნავს ყიდულობს, ალბათობა იმისა, რომ შინ დაბრუნებული მადიანად ისადილებს, ძალიან მცირეა. თუ სადილის შემდეგ მიირთვა სასუსნავი, რასაკვირველია, ეს ვახშამზე აისახება. ასე რომ არ მოხდეს, ნამცხვრები, კანფეტები, ჩიპსები იშვიათად უნდა გაჩნდეს ბავშვის მენიუში. ჯობს, მათი ადგილი ხილმა დაიკავოს. ხილი სწრაფად გადამუშავდება, მოკლე ხნით იწვევს სიმაძღრის შეგრძნებას და, ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, გაცილებით სასარგებლოა, ვიდრე ცომეული და ტკბილეული.
კვების პრობლემის მოგვარება გაცილებით ადვილია შედარებით მოზრდილ ბავშვებთან. 7-9 წლისანი სათანადოდ ვერ აფასებენ სასარგებლო პროდუქტებს. მათ სულაც არ მოსწონთ ისპანახი, ყაბაყი, საქონლის ღვიძლი თუ კვერცხის გული. უფროსები იძულებულნი არიან, ანგარიში გაუწიონ პატარების გემოვნებას და შეცვალონ მენიუ - ღვიძლისაგან მოამზადონ პაშტეტი, ყაბაყისა და კომბოსტოსაგან – ოლადები, თევზისგან - კატლეტები.
ვითარება რთულდება, როცა ბავშვი ბიორიტმით ბუების კატეგორიას ეკუთვნის. მისი საჭმლის მომნელებელი სისტემა გვიან “იღვიძებს” და დილით, საუზმის დროს, ბავშვს მადა საერთოდ არ აქვს. ამ შემთხვევაში მას შეიძლება შევთავაზოთ იოგურტი ან ჯემიანი პური.
პატარები ხშირად ამბობენ უარს ფაფაზე. არც ესაა გასაკვირი, მეტადრე - თუ ყოველ დილა-საღამოს ვაჭმევთ. ისღა დაგვრჩენია, მეტი ფანტაზია გამოვიჩინოთ.
როცა ბავშვი მთელი დღე არაფერს ჭამს, ეს საკმაო საფუძველია დასაფიქრებლად და, შესაძლოა, ექიმთან მისასვლელადაც კი. საბედნიეროდ “არაფერს ჭამს” უმეტესად არა რეალობა, არამედ უფროსების აღქმაა. როცა ასეთი ბავშვების დღიურ რაციონს განვიხილავთ, აღმოჩნდება, რომ მათ მიერ მიღებული კალორიების რაოდენობა აღემატება კიდეც ნორმას. ნამცხვარი, კანფეტი, ფუნთუშა, წვენი თუ ლიმონათი - ეს ყველაფერი ენერგიის წყაროა.