და ლიმფური სისტემის დაავადებების, ასევე სისხლძარღვოვანი ახალწარმონაქმნების მკურნალობისათვის. ვარიკოზი ანუ ვენების ვარიკოზული გაგანიერება დაავადებაა, რომელიც იწვევს მათი სანათურის გაფართოებას და ვენური კედლის გათხელებას. ჩნდება სისხლჩაქცევები, რაც იწვევს ქვედა კიდურების სიმძიმეს, რომელსაც თან ერთვის ტკივილი, შეშუპება, წვა და ქავილი.

ვენების ვარიკოზული გაფართოებისას ზიანდება სხვადასხვა ორგანოების ვენები, შესაბამისად, დაზიანებული სიხლძარღვების ადგილმდებარეობის მიხედვით დაავადებას სხვადასხვა გამოვლინება შეიძლება ჰქონდეს. ყველაზე უფრო ხშირად გვხვდება ქვედა კიდურების ვენების ვარიკოზული გაფართოება.

ვარიკოზის უპირველეს მიზეზად გვევლინება ვენების სარქვლოვანი აპარატის გაუმართავი მუშაობა. ვენები სისხლძარღვებია, რომლებითაც სისხლი მიედინება გულისაკენ. სისხლის დინება ხდება ქვედა კიდურების ვენებში ქვევიდან ზევით, შემდეგი მექანიზმით: არტერიებიდან სისხლის ჭავლის გადმოსროლით ქვედა კიდურების კუნთების შეკუმშვით და ვენებში არსებული სარქველების მუშაობით, რომლებიც ხელს უშლიან სისხლის ზევიდან ქვევით დინებას. სწორედ ამ სარქველების გაუმართავი მუშაობა იწვევს ვენური სისხლის მიმოქცევის გაუარესებას, რაც საბოლოოდ იწვევს ვენების კედლის ზედმეტად გაჭიმვას. ამის შედეგად სისხლი გუბდება ქვედა კიდურების ვენებში, განსაკუთრებით კანქვეშა ვენებში, წნევა მათში იმდენად იზრდება, რომ სისხლძარღვების კედლები ვეღარ უძლებს და იწყებს გაბერვას.

ქვედა კიდურების ვენების ვარიკოზული დაავადების მკურნალობა შეიძლება შემდეგი გზებით: ქირურგიული ოპერაციის ჩატარებით, სკლეროთერაპიის მეთოდით და მედიკამენტების გამოყენებით.

დაავადების საწყის სტადიაზე, გამოიყენება ვენოტონური საშუალებები. თუმცა, ამ ტიპის მკურნალობას შეუძლია მხოლოდ დროებით შეაფერხოს დაავადების განვითარება, მაგრამ მისი ბოლომდე აღმოფხვრა შეუძლებელია.

როდესაც ვენები გამოიბერება კანის ზედაპირიდან, საჭირო ხდება ქირურგიული ჩარევა, თუმცა, განვითარებულ ქვეყნებში პაციენტთა უმრავლესობას უტარდება სკლეროთერაპია. ამ პროცედურის არსი მდგომარეობს მასკლეროზირებელი ნივთიერებების, სკლეროზანტების ზემოქმედების შედეგად სისხლძარღვის ფიბროზულ ჭიმად გადაგვარებაში. იგი საშუალებას იძლევა, მოცილებული იქნას მხოლოდ ვარიკოზულად შეცვლილი ვენები, ჯანმრთელი უბნების შენარჩუნების ფონზე. ამ დროს ხდება სისხლის მიმოქცევის გაუმჯობესება, ქრება შეგუბებითი ცვლილებები, მცირდება ტკივილი, სიმძიმის შეგრძნება, კრუნჩხვები, დაღლილობა. განასხვავებენ სკლეროთერაპიის სხვადასხვა მეთოდებს, რომელთა შერჩევა ხდება პაციენტის ინდივიდუალური თავისებურებების გათვალისწინებით.

სკლეროთერაპიის მეთოდი საკმაოდ ხანგრძლივი დროით უზრუნველყოფს კოსმეტიკურ და სამკურნალო ეფექტს. თუ აღინიშნება ეგზემა, ტროფიკული წყლულები, თრომბოფლებიტი, ამ შემთხვევაში სასურველია კომბინირებული მეთოდიკის (სკლეროთერაპია ქირურგიულ მკურნალობასთან ერთად) გამოყენება.

სკლეროტერაპიის ნაკლებად გავრცელებული, თუმცა შესაძლო გვერდითი ეფექტებია:

ანთებითი რეაქცია - ჩვეულებრივ მსუბუქი ხასიათისაა, მაგრამ შეიძლება გამოიწვიოს შეშუპება, დისკომფორტი იმ ადგილის გარშემო, სადაც ნემსი შევიდა.

სისხლის შედედება - თუ დამუშავებულ ვენაში წარმოიქმნება შედედებული სისხლი, შესაძლოა საჭირო გახდეს მისი დრენირება. იშვიათად, სისხლის შედედება შეიძლება გადავიდეს ფეხის ღრმა ვენაში (მდგომარეობა, რომელიც ცნობილია როგორც ღრმა ვენების თრომბოზი. ეს სკლეროტერაპიის ძალიან იშვიათი გართულებაა).

ჰაერის ბუშტების წარმოქმნა - ბუშტები შეიძლება წარმოიქმნას სისხლში და გამოიწვიოს შემდეგი სიმპტომები: თავის ტკივილი, გულისრევა, მოციმციმე წერტილების გაჩენა მხედველობის არეში. ეს სიმპტომები, ჩვეულებრივ, ქრება. თუმცა, პროცედურის შემდეგ თუ აღინიშნება მკლავის ან ფეხის მოძრაობასთან დაკავშირებული პრობლემები აუცილებელია ექიმის კონსულტაცია.

ალერგიული რექცია.