- ბატონო ამირან, დაავადებათა კონტროლის ეროვნული ცენტრის თითქმის 10-წლიანი ხელმძღვანელობის შემდეგ, დაახლოებით 1 თვის წინ მიიღეთ გადაწყვეტილება თანამდებობის დატოვების შესახებ. თავდაპირველად გვითხარით, რას საქმიანობთ ახლა, დაავადებათა კონტროლის ეროვნული ცენტრის დატოვების შემდეგ?

- ამ ეტაპზე რამდენიმე მიმართულებით ვსაქმიანობ. ვაჯამებ ამ 10 წლის მოღვაწეობის შედეგებსა და გამოცდილებას რჩევებისა და რეკომენდაციებისთვის, რაც ვფიქრობ, შესაძლოა, მომავალში გამოადგეს ცენტრისა და დარგის ხელმძღვანელობას თუ რა თქმა უნდა, მათთვის მისაღები იქნა. რამდენიმე უნივერსიტეტი დამიკავშირდა და შემომთავაზა, გავიხსენო ძველი გამოცდილება და ლექციები წავიკითხო. ვამზადებ ისეთ ლექციებს, როგორიც არის მაგალითად: „3 წელი კორონავირუსთან ერთად გლობალურად და ჩვენთან“, „ საქართველოს ჯანდაცვის სისტემის განვითარების მიმართულებები, გამოწვევები და მიღწევები დამოუკიდებლობის პერიოდში ( ბოლო 30 წელი)“. ასევე, სერიოზულ მიმოხილვას, პუბლიკაციას ვამუშავებ ყველაზე დიდი პროგრამის, „С ჰეპატიტის“ ელიმინაციის შესახებ, როგორ იწყებოდა, როგორ განვითარდა, რა არის კიდევ გასაკეთებელი, რომ საქართველო გახდეს პირველი ქვეყანა, რომელიც დაამარცხებს ამ დაავადებას. სამედიცინო განათლებისა მეცნიერების განვითარების ჩემეული ხედვა და სხვა.

განვაახლებ ლექციათა ციკლს გლობალურ ჯანმრთელობაში, რომელსაც ვკითხულობდი რამდენიმე უნივერსიტეტში საქართველოსა და ნორვეგიაში. ჯერ კიდევ ვარ კონსულტანტად და მრჩევლად რამოდენიმე საერთაშორისო პროექტსა და პროგრამაში. ამ ეტაპზე, ამ თემებით ვარ დაკავებული. ვალაგებ და სისტემატიზაციაში მომყავს ის ძალიან ბევრი ქაღალდი და ელექტრონულ ფაილი, რაც თან წამოვიღე.

- რაც შეეხება თანამდებობიდან წასვლის მიზეზებს, საზოგადოება თქვენს წერილობით განცხადებას კი გაეცნო, მაგრამ ამ კუთხით კითხვები მაინც რჩება, მით უფრო, რომ მედიაში არაერთი ინფორმაციაც გავრცელდა. ნაწილი ფიქრობს, რომ წასვლა თქვენი შვილის საკმაოდ კრიტიკული პოზიციის და პოსტების გამო მოგიწიათ, ნაწილი კი მიიჩნევს, რომ თანამდებობის დატოვებას საფუძვლად ედო უშუალოდ პრემიერ-მინისტრთან, კორონავირუსის მართვასთან დაკავშირებულ საკითხზე რადიკალურად განსხვავებული პოზიციები. შეგიძლიათ გულწრფელად გვითხრათ, რა იყო წასვლის რეალურად მიზეზი, რადგან თქვენ არ წასულხართ მაშინაც კი, როდესაც პანდემიის „ცხელი პერიოდის“ დროს საზოგადოების ნაწილი თქვენს გადადგომას ითხოვდა...

- გასაგებია, რომ პრესას ყოველთვის სკანდალური ინფორმაცია აინტერესებს. ამის აპელირება ხდება ხოლმე. ალბათ, არ არის ამის დრო, რომ სრულად გულწრფელად მოგახსენოთ წასვლის მიზეზი.

გულახდილად რომ გითხრათ, უკვე ასაკის გამო მე ამას ვფიქრობდი, მაგრამ დაახლოებით ორი-სამი წლის შემდეგ, როცა მეტად განვავითარებდი/ბოლომდე მივიყვანდი ორ დიდ ეროვნულ პროექტს, რაზეც ბევრს ვფიქრობდი პანდემიამდე. მაგრამ „კაცი ბჭობდა და ღმერთი იცინოდაო“, ასეა ნათქვამი ხომ? არაფერი უჩვეულო არ არის, მსგავსი განმეორდა რამოდენიმე ქვეყანაში. შეგიძლიათ იხილოთ აგვისტოში „შპიგელში“ პროფესორ დროსტენის (შარიტეს უნივერსიტეტის ვირუსოლოგიის ინსტიტუტის დირექტორი, ვინც იყო გერმანიის მთავრობის ერთ-ერთი მთავარი მრჩეველი პანდემიისას), დრ, ანდერს ტეგნელი, შვედეთის მთავარი ეპიდემიოლოგი და შვედური პანდემიური პასუხის არქიტექტორი, ყველასთვის კარგად ცნობილი ენტონი ფაუჩი და კიდევ სხვები. გასაგებია, მე მათ არ ვედრები, მაგრამ გარკვეულ პარალელებს ნახავთ და შეგიძლიათ თქვენ თვითონ გამოიტანოთ დასკვნები. პანდემია ომია და ომში როცა მიდიხარ, ყოველთვის მზად უნდა იყო ყველაზე უარესისთვისაც. თქვენს რამდენიმე კითხვას რომ დაესვას წერტილი გეტყვით, რომ არც მე, არც ჩემს შვილებს და მთლიანად ოჯახს არავითარი პოლიტიკური ამბიცია არ ჰქონია და არ აქვს. მთელი ჩვენი ცხოვრება ქვეყანას ვემსახურებით, მის განვითარებასა და წინსვლას და გეტყვით, რომ პატარა წვლილი შეგვაქვს. ასე გავიზარდე მე და ასე გავზარდე ჩემი შვილები. ჩვენი ორიენტაცია, ჩვენი კრედო არასდროს დაგვიმალავს არც მე და არც ჩემს შვილებს. ჩვენი ცხოვრება მივუძღვენით იმას, რომ საქართველო ვნახოთ ევროატლანტიკური სივრცის წევრი, ქვეყანას ჰქონდეს ევროპული ორიენტაცია, ჩვენ გავხდეთ ევროკავშირის სრულფასოვანი წევრი. ამაში გასაკვირია არაფერი უნდა იყოს, რადგან ასე ფიქრობს ქვეყნის მოსახლეობის 85%. ასევე დავამატებ, რომ მე მქონდა პოლიტიკური თანამდებობა, რომელიც დავტოვე 2004 წელს და პოლიტიკაში არაფერს ვგეგმავ.

- რაც შეეხება პრემიერთან დაკავშირებულ განცხადებას?

- გიპასუხეთ, რომ მე არავისთან დაპირისპირებული არ ვყოფილვარ, იერარქიას ყოველთვის ვიცავ და ჩვენ ურთიერთპატივისცემა გვქონდა და ვფიქრობ, გვაქვს. საკოორდინაციო საბჭოზე ზოგიერთ საკითხზე წევრებს შორის შესაძლებელია ყოფილიყო აზრთა სხვადასხვაობა, მაგრამ ყველაფერი წყდებოდა კონსენსუსის წესით.

- არ მიგიღიათ არცერთი ოფიციალური თანამდებობის პირისგან შეთავაზება, რომ საჯარო სექტორში დარჩენილიყავით? როგორ შეხვდა აღნიშნულ გადაწყვეტილებას თავად ჯანდაცვის მინისტრი? მან თქვა, რომ თქვენ დამსახურებულ პენსიაზე გახვედით...

- ოფიციალური შემოთავაზება არ ყოფილა, თუმცა იყო მინიშნება მაღალი ეშელონებიდან, რომ რამეს ხომ არ ვისურვებდი. მე საჯარო სამსახური დავტოვე 1 თვის წინ და დიდი ალბათობით, საჯარო სამსახურს აღარ დავუბრუნდები. მოგეხსენებათ 70 წელს გადავაბიჯე.

რაც შეეხება განცხადებას, რაც გაკეთდა, დელიკატურად რომ ვთქვა, ალბათ, ცოტა კორექტულობა აკლდა. მინდა დავიჯერო, რომ უფრო იმპულსური იყო. მე თვითონ გახლდით მინისტრი და ჯანდაცვის არცერთ მინისტრზე ცუდი არაფერი მითქვამს არასდროს და არც დღევანდელ მინისტრზე ვიტყვი რაიმეს, თუმცა იმ გამოთქმაში ცოტა მეტი კორექტულობა იყო საჭირო. მე 10 წლის წინ სხვა, საერთაშორისო დაგროვებითი პენსია დამენიშნა ჯანმრთელობის მსოფლიო ორგანიზაციში მუშაობის გამო, ამიტომ სახელმწიფო პენსიას ვერ მივიღებ. სხვათა შორის, პენსიაზე რომ უნდა გავსულიყავი, სწორედ მაშინ, 2012 წელს შემომთავაზეს ხელმეორედ ჯანდაცვის მინისტრობა.

წაიკითხეთ ინტერვიუ სრულად