რა კარგია უფროსობა!
კონფლიქტის თავიდან აცილება?
პატარა ნიკას დაბანის დროს მისმა სამი წლის დამ დედას სთხოვა: "მოდი ხელი გაუშვი, ვნახოთ, თუ დაიხრჩობა!" 4 წლის ანანო კი კომპოტის დასხმისას დედას სთხოვს: "ყველას ტოლ-ტოლად დაგვისხი, ყველაზე ცოტა კი მეგის" (მეგი მისი უფროსი დაა). ასეთ ამბებს უამრავი დედისგან მოისმენთ. უფროს და უმცროს და-ძმას შორის ქიშპი ისევე ხშირია, როგორც გაზაფხულის წვიმა. ამის შემყურე მშობლები ხშირად ისე იღლებიან, რომ როცა პატარები ხელჩართულ ბრძოლაზე გადადიან (ამ სიტყვების სრული მნიშვნელობით), დედა მშვიდად დგას და თავს იმით ინუგეშებს, რომ ეს ყოველივე ნორმალურია.ჩვენ კი აქსიომად ვიღებთ, რომ ეს სულაც არ არის ნორმა და ვეცდებით გავარკვიოთ, როგორ ვმართოთ ასეთი სიტუაცია.
ყველას კარგად მოგეხსენებათ, რომ პრობლემის მოგვარების საუკეთესო გზა მისი პროფილაქტიკაა. რა თქმა უნდა, შვილის მომავალზე ჯერ კიდევ მის ჩასახვამდე ვზრუნავთ. ასევე უნდა ვიზრუნოთ იმაზე, რომ უფროსის საპატიო წოდება ბავშვს მძიმე ტვირთად არ ექცეს. ფსიქოლოგებმა მრავალი გამოკვლევა ჩაატარეს იმის გასარკვევად, როგორია იდეალური ასაკობრივი განსხვავება ბავშვებს შორის. მიუხედავად არაერთი მცდელობისა, პასუხი უცნობია. სპეციალისტები ვერავითარ დასკვნამდე ვერ მივიდნენ. ყოველგვარ განსხვავებას აქვს თავისი პლუსები და მინუსები.
- ერთ წელზე ნაკლები - არის შემთხვევები, როცა დედა სამშობიაროდან გამოსვლასაც ვერ ასწრებს, რომ ისევ ორსულადაა. ასეთ განსხვავებას ბავშვები პრაქტიკულად ვერც იგრძნობენ, ისინი ტყუპებივით გაიზრდებიან.
- 2-4 წელი - ასეთი სხვაობა მომავალი ურთიერთობისთვის საუკეთესოდ ითვლება - ბავშვები ერთი თაობისანი იქნებიან, საერთო მეგობრები ეყოლებათ. თუმცა გაჩნდება თუ არა პატარა, უფროსი თავგამოდებით დაიწყებს იმის მტკიცებას, ვინ არის ოჯახში მთავარი, ვინ უნდა უყვარდეთ.
- 6-7 წელი - უფროსი მალე გააცნობიერებს, რომ დიდია, ოღონდ აუცილებლად უნდა გამონახოთ დრო მასთან ერთად სამეცადინოდ, თორემ დიდია რისკი, ბავშვი "გამართულ სამოსნად" ჩამოყალიბდეს.
- 10 წელზე მეტი. ამ შემთხვევაში, რასაკვირველია, უფროსი სერიოზულად არასოდეს იეჭვიანებს - პატარა მისთვის საყვარელი თოჯინაა.
/* (c)AdOcean 2003-2021, Advertline.https:mkurnali.ge.mkurnali zones.________ _____ */
ado.slave('adoceanadvertlinegelpmmhkfobb', {myMaster: 'gC_g7BxQlx9UWDeCK7yaEdkgIoxg2l6o6JUmNs2rvgn.i7' });
ყოველივე ამის გათვალისწინებით შეიძლება ერთი რამ დავასკვნათ: მთავარია, მეორე შვილი გავაჩინოთ; ასაკობრივი განსხვავება მეორეხარისხოვანია.
ჩვენ პატარას ველით!
არსებობს მოსაზრება, რომ კარგი იქნება, თუ პატარას მოსალოდნელი დაბადების შესახებ უფროსი ბავშვი დროულად შეიტყობს. ამ შემთხვევაში მას საკმაო დრო ექნება ახალ სტატუსთან შესაგუებლად. რასაკვირველია, დედის მთელი ორსულობის განმავლობაში ბავშვი აღფრთოვანებული იქნება იმით, რომ ძმა ეყოლება. დაგეგმავს კიდეც, როგორ ითამაშებს მასთან ერთად ომობანას, როგორ ატარებენ ერთად ველოსიპედს... პატარა ჯერ ვერ ხვდება, რომ მისი ახალშობილი ძმა სულაც არ ემსგავსება მის თანატოლებს. მისთვის სიტყვა "ძმა" ჯერ კიდევ "მეგობრის" სინონიმია. პატარას ჰგონია, რომ ძმა, მეგობრის მსგავსად, ხან მასთან ერთად ითამაშებს, ხან მეორე ოთახში გავა, სხვა რამით გაერთობა, მოუნდება - მოვა, აღარ მოუნდება - წავა, მშობლებისთვის ერთადერთი საყვარელი არსება კი, რასაკვირველია, თავად იქნება. გადის დრო და სამშობიაროდან პატარა მოჰყავთ. ის ხშირად ტირის, ღამით არავის აძინებს, სულაც არ თამაშობს ომობანას, ყოველთვის შინ არის და, რაც მთავარია, ის დედას უყვარს, მის მოვლას უამრავ დროს ანდომებს. ამდენის ატანა ტერმინატორსაც გაუჭირდება!
მინდა, ყველაფერი ვიცოდე!
XXI საუკუნე ინფორმაციის ეპოქაა. ვისაც ინფორმაცია აქვს, სამყაროსაც ის ფლობს. პატარებმა, რომლებიც უმცროს და-ძმებს ვერ იტანენ, უბრალოდ არაფერი იციან მათ შესახებ, რადგან დედის ორსულობისას სათანადო ინფორმაცია ვერ მიიღეს. აუცილებლად უნდა მოვუყვეთ ბავშვს, როგორია ახალშობილი, რა შეუძლია მას; ავუხსნათ, როგორ ჭამს, როგორ ისველებს, რატომ ტირის ღამით. ნუ იფიქრებთ, რომ ამის ცოდნა მას არაფერში სჭირდება - რაც უფრო მეტი ეცოდინება უფროს შვილს ახალშობილის შესახებ, მით უფრო გაუადვილდება მასთან შეგუება. მოუყევით, რა ასაკში იწყებს ჩვილი ცოცვას, სიარულს, ლაპარაკს, აგრძნობინეთ, რომ ჩვილობა ცხოვრების ეტაპია, რომელსაც ყოველი ადამიანი გაივლის.
