დიდედები და შვილიშვილები
დედაჩემი კი სრულიადაც არ არის ასეთი. მას ძალიან უყვარს ჩემი შვილი, მაგრამ მის მოვლაზე უარს ამბობს, მე კი მისი დახმარების იმედი მქონდა... მე ჯერ მხოლოდ 26 წლის ვარ, პროფესიულ კარიერას ახლაღა ვიწყებ, მაგრამ თუ ბავშვის მოვლაში არავინ დამეხმარა, არაფერი გამომივა...
ბებია, რომელიც შვილიშვილებისთვის ჭკუას კარგავს, ნამდვილად არ არის იშვიათი, მაგრამ ყველას როდი აღაფრთოვანებს ის აზრი, რომ ქალიშვილები მათ ძიძებად გადაქცევას უპირებენ. ამაში გასაოცარი არაფერია. ერთია, როცა ნებაყოფლობით ეხმარები ვინმეს და მეორეა, როცა ეს ვალდებულებად იქცევა. ამ შემთხევაში საყვარელი ადამიანის დახმარებაც კი აღარ გგვრის სიამოვნებას.
როცა ბებია ბავშვთან იშვიათად არის, მას აქვს შესაძლებლობა, საზრუნავისგან დაისვენოს, თავის საქმეებს მიხედოს. უფრო მეტიც - ის პატარას მონატრებასაც ასწრებს და მასთან ყოველი შეხვედრა დღესასწაულად ექცევა. ბავშვთან (მით უმეტეს, ბავშვებთან) მუდმივი ურთიერთობა კი არა მხოლოდ სიხარულის წყაროდ, არამედ გადაქანცვის მიზეზადაც შეიძლება იქცეს და დედათქვენს ეს მშვენივრად ესმის. რა თქმა უნდა, საწყენია, როცა უახლოესი ადამიანი, რომლის იმედიც გქონდა, დახმარებაზე უარს გეუბნება, მაგრამ სცადეთ, დედასაც გაუგოთ - ალბათ, მას უარისთვის საფუძვლიანი მიზეზი აქვს.
მოდი, გავარკვიოთ, რა აწუხებს მას. იქნებ დედათქვენი შიშობს, რომ არ ეყოფა ფიზიკური ან სულიერი ძალა ბავშვის მოსავლელად. ბავშვების უმეტესობა ხომ ჭირვეული და გაუგონარი, მოუსვენარი და ცნობისმოყვარეა, გამუდმებით ხიფათს ეძებს, გამუდმებით საშიში ნივთებისკენ: დანისკენ, მდუღარე წყლით სავსე ჩაიდნისკენ - მიიწევს... იქნებ ბებიას ჯანმრთელობა ღალატობს? ამ შემთხვევაში ბავშვის ხელში აყვანა და კუდში დევნა ძალიან გაუჭირდება. თუ ასეა, ისღა დაგრჩენიათ, აღიაროთ, რომ დედას უარისთვის საპატიო მიზეზი აქვს. თქვენც ნუღარ დაატანთ ძალას. ჯერ ერთი, უარესი იქნება, თუ დედა დაგთანხმდათ და ასეთი პასუხისმგებლობა იკისრა, მაგრამ თავი ვერ გაართვა. მეორე - დედასაც ხომ სჭირდება მზრუნველობა. თუ აიძულებთ, არჩევანი გაკეთოს თქვენს დახმარებასა და საკუთარ ჯანმრთელობას შორის, უსამართლობა იქნება. იქნებ ბებიას უბრალოდ არ აქვს აღზრდის მოთხოვნილება. ასეთი ქალებიც არსებობენ... მაგრამ ეს სრულიადაც არ ნიშნავს იმას, რომ ბებიას შვილიშვილი არ უყვარს. უბრალოდ, ბავშვზე ზრუნვა მისთვის უსიამოვნო მოვალეობაა. თუ დედათქვენი მათ რიცხვს ეკუთვნის, ვერაფერს იზამთ, ბედს უნდა შეეგუოთ. მაგრამ ასეთ ბებიებსაც აქვთ თავიანთი ღირსებები: როგორც წესი, ისინი კარგ ურთიერთობას ამყარებენ უკვე წამოზრდილ ბავშვებთან: მზად არიან დაეხმარონ დავალების დაწერაში, მთელი ქალაქი მოიარონ მათთვის საინტერესო წიგნისა თუ სათამაშოს ძებნაში...
კიდევ ერთი გავრცელებული მიზეზი, რის გამოც ბებია შვილიშვილების მოვლაზე უარს ამბობს, არის სურვილი, იცხოვროს თავისთვის. დედათქვენს შეიძლება გავუგოთ: მან უკვე გაზარდა თავისი შვილები და ბოლოს და ბოლოს გაუჩნდა დრო თავისი ოცნებების რეალიზებისთვის. მას აქვს უფლება, თავისი სურვილისამებრ იცხოვროს.
როგორ მოვიქცეთ?
ნუ მოსთხოვთ დედას, უარი თქვას თავის ჩანაფიქრზე. ეს უსამართლობა იქნება! უმჯობესია, მოძებნოთ კომპრომისი. ჰკითხეთ დედას, რას აპირებს და რა დრო დასჭრდება ამისათვის. ერთად მოიფიქრეთ, როგორ შეუთავსოთ ერთმანეთს სასარგებლო და სასიამოვნო, ანუ თქვენც იაროთ სამსახურში და დედამაც აისრულოს სურვილი. მაგალითად, ბებია შეიძლება დარჩეს ბავშვთან კვირაში ორჯერ, დანარჩენ დღეებში კი ძიძა მოიწვიოთ. არის კიდევ ერთი ვარიანტი: ბავშვი ივლის საბავშვო ბაღში (ან სკოლაში), ხოლო ავადმყოფობის შემთხვევაში ბებიასთან დარჩება - ბავშვები ხშირად ცივდებიან, თქვენი ხელმძღვანელობა კი მუდმივ გაცდენებს არ გაპატიებთ. მთავარია, მოლაპარაკების დროს დედას ძალა არ დაატანოთ. არ დაივიწყოთ - დახმარება ნებაყოფლობითია.