ადამიანის სხეულზე სულის გავლენის თაობაზე მოსაზრებანი ჯერ კიდევ ძველბერძნულ მედიცინასა და ფილოსოფიაში არსებობდა: ბერძნულად „ფსიქო“ – სულია, „სომა“ კი – სხეული. ისინი სულსა და სხეულს ერთ მთლიან სუბსტანციად განიხილავდნენ. ამის თაობაზე ჰიპოკრატე, პლატონი და არისტოტელე თამამად საუბრობდნენ.

მსოფლიო სტატისტიკის მიხედვით, პაციენტთა საერთო რაოდენობის 38%-ს ფსიქოსომატური ფაქტორი აღენიშნება, ამბულატორიული შემთხვევების 50%-ს სწორედ ისინი შეადგენენ. ზოგად სამედიცინო პრაქტიკაში კი ეს მაჩვენებელი 10-დან 66,8 %-მდეა.

დაავადება რამდენიმე ეტაპად ასეთი მექანიზმით ყალიბდება:

• სტრეს-ფაქტორი;
• ფსიქოემოციური დაძაბვა, რომელიც გრძნობებისა და ემოციების დათრგუნვას იწვევს;
• ენდოკრინული და ვეგეტატიური ნერვული სისტემების აქტივაცია;
• ცვლილებანი ორგანოთა სისტემებში, რომლებიც სიმპტომთა განსხვავებული კომპლექსებით მანიფესტირდებიან.

სტრესი ორგანიზმის რეაქციაა გარკვეულ ფიზიკურ ან ფსიქოლოგიურ მოქმედებაზე, სიხარულიც, შესაძლოა, სტრესად მივიჩნიოთ. ყოველ ადამიანს გააჩნია „დუღილის წერტილი“, რომლის შემდგომაც მისი ორგანიზმი იწყებს ჩამოშლას, ანუ იწყება ფსიქოსომატური დაავადება.

სტრესი თამაშობს სხვადასხვა შინაგანი პროცესის გამშვები მექანიზმის როლს, მათ შორის ბიოქიმიური და ნეირომედიატორული ცვლილებებისა, რომლებიც მოქმედებენ ორგანიზმის ჰომეოსტაზზე, ანუ მის უნარზე – არეგულიროს ორგანიზმში ყველაფერი და შეინარჩუნოს ორგანოთა სისტემებს შორის წონასწორობა.

დაავადების მაპროვოცირებელი სტრეს-ფაქტორი შესაძლოა იყოს როგორც გარეგანი, მაგალითად, შრომა დასვენების გარეშე, ხშირი მგზავრობა, ასევე შინაგანი – აგრესია, ფსიქოლოგიურად დაუძლეველი ტრავმები, დამთრგუნველი ემოციები, განგაში და მრისხანება.

თემის გაგრძელება ნახეთ ბმულზე

https://mkurnali.ge/fsiqonevrologia/fsiqologia/25548-psikosomaturi-daavadebebi.html