ქორწინებაში ცხოვრება ამცირებს სისხლში მაღალი შაქრის რისკს
განურჩევლად არსებული ურთიერთობისა, ამცირებს სისხლში შაქრის მაღალი დონის განვითარების რისკს. სამუშაოს შედეგები მოხსენებულია ჟურნალში BMJ Open Diabetes Research & Care.
წინა კვლევებმა უკვე აჩვენა, რომ ქორწინება ან თანაცხოვრება ჯანმრთელობისთვის სასარგებლოა, განსაკუთრებით ხანდაზმული ადამიანებისთვის. გარდა ამისა, ექსპერტები მივიდნენ დასკვნამდე, რომ ტიპი 2 დიაბეტის განვითარების ალბათობა დაკავშირებულია ჯანმრთელობის უამრავ სოციალურ ასპექტთან, მათ შორის სოციალურ იზოლაციასთან, მარტოობასთან, ცხოვრების პირობებთან, სოციალურ მხარდაჭერასთან და სხვა.
/* (c)AdOcean 2003-2021, Advertline.https:mkurnali.ge.mkurnali zones.________ _____ */
ado.slave('adoceanadvertlinegelpmmhkfobb', {myMaster: 'gC_g7BxQlx9UWDeCK7yaEdkgIoxg2l6o6JUmNs2rvgn.i7' });
ავტორებმა ახლა გამოიკვლიეს კავშირი ოჯახურ მდგომარეობასა და ურთიერთობის ხარისხსა და გლუკოზის საშუალო დონეს შორის. ამისათვის მეცნიერებმა გაანალიზეს ბიომარკერების მონაცემები 50-დან 89 წლამდე ასაკის 3335 მოზრდილის სისხლში, რომლებსაც ადრე არ ჰქონდათ დიაბეტის დიაგნოზი. მონაწილეებს ასევე ჰკითხეს, ჰყავთ თუ არა ქმარი, ცოლი ან პარტნიორი და დაუსვეს კითხვები, რომლებიც მიმართული იყო წყვილში დაძაბულობისა და მხარდაჭერის დონის გასაზომად. ამავდროულად, მხედველობაში მიიღეს ისეთი ფაქტორები, როგორიცაა ასაკი, შემოსავლის დონე, დასაქმება, მოწევა, ფიზიკური აქტივობა, დეპრესიისადმი მიდრეკილება ან არსებობა, სხეულის მასის ინდექსი (BMI) და ბავშვების არსებობა.
აღმოჩნდა, რომ ადამიანებს, რომლებმაც განიცადეს სერიოზული ცვლილებები ქორწინებაში (მაგალითად, განქორწინება) ჰქონდათ მნიშვნელოვანი ცვლილებები HbA1c-ის (საშუალო გლიკემიური დონე სისხლში) რაოდენობაში და შედეგად, არსებობდა პრედიაბეტის რისკი. ამავდროულად, თავად ურთიერთობის ხარისხს არ აღმოაჩნდა სტატისტიკური მნიშვნელობა გლუკოზის დონის მიხედვით. ამიტომ მეცნიერები ვარაუდობენ, რომ მეწყვილის ყოლის ფაქტი უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე პარტნიორთან კარგი ურთიერთობა.
