ლალი ჩხიკვაძე

• შემადგენლობა უნდა შეიცავდეს მხოლოდ ნაღებს, კარაქის მომზადებისას მცენარეული ცხიმების დამატება არ ხდება.
• მნიშვნელოვანია წარმოების თარიღის დაკავშირება შეძენის თარიღთან და ვარგისიანობის თარიღთან: კარაქი შენახვის დროს განიცდისდაჟანგვის პროცესს, რაც იწვევს მჟავე სუნს, ქონის გემოს და, რაც მთავარია, ცხიმოვანი მჟავების დაშლის ტოქსიკური პროდუქტების(ალდეჰიდები, კეტონები, პეროქსიდები და ა.შ.) დაგროვებას.
• რაც უფრო დიდხანს ინახება კარაქი, მით უფრო მეტად გამოჩნდება ეს სიმპტომები, თუნდაც მითითებული ვარგისიანობის ვადისგანმავლობაში. ჟანგვითი გაფუჭების ნიშანია კარაქის ზედაპირზე მუქი ფენის წარმოქმნა.
• მაღალხარისხიან კარაქს აქვს მკვრივი და პლასტიკური კონსისტენცია, ერთგვაროვანი ფერი მთელ მასაზე - ღია ყვითელიდან ყვითლამდე. ხშირად კაშკაშა ყვითელი ფერის წყაროა საკვების საღებავი კაროტინი, რომლის გამოყენებაც ნებადართულია კარაქის წარმოებაში, განსაკუთრებით ზამთარში, როდესაც რძეში ბუნებრივი პიგმენტების შემცველობა მცირდება.
• დაჭრისას კარაქს უნდა ჰქონდეს მბზინავი და მშრალი ზედაპირი.
• გემო და სუნი უნდა იყოს გამოხატული ნაღებისმაგვარი, უცხო გემოსა და სუნის გარეშე.

ოთახის ტემპერატურაზე კარაქი უფრო რბილ კონსისტენციას იძენს, მაგრამ არ უნდა დადნეს. კარაქის ამ მდგომარეობაზე პასუხისმგებელიასპეციალური ინდიკატორი - თერმული სტაბილურობა, რაც მნიშვნელოვნად არის დამოკიდებული როგორც ტექნოლოგიაზე, ასევე პროდუქტისშემადგენლობაზე.

კარაქის საკმაოდ გავრცელებული დეფექტებია: დაქუცმაცებული ან რბილი (სუსტი) კონსისტენცია, სითხის შესამჩნევი განცალკევება („დიდიცრემლი“), მომჟავო, ქონისებური, გემო და სუნი, ცარიელი გემო, არათანაბარი ფერი.

ტაფაში კარაქის დნობისას ის არ უნდა აქაფდეს, შხეფებსა და ბუშტებს არ უნდა აფრქვევდეს, თუმცა ეს ცხელ ზედაპირთან შეხებისას ძლიერ დამოკიდებულია მის ტემპერატურაზე, ისევე როგორც პროდუქტში წყლის შემცველობაზე.