-უკაცრავად მაინტერესებს ელეფანტიაზი, სპილოვნობა, ”სპილოს” ავადმყოფობა რამდენად ხშირი და საშიში დაავადებაა? და როგორ ხდება მისი მკურნალობა? რა გართულებები შეიდძლება მოყვეს? მადლობა

-სპილოვნობა (სპილოს დაავადება, ელეფანტიაზი, ელეფანტიაზისი) სხეულის რომელიმე ნაწილის (კიდურების, სათესლე პარკის) მდგრადი გადიდებაა კანისა და კანქვეშა უჯრედების ავადმყოფური ზრდის (ჰიპერპლაზიის) ხარჯზე, რომელიც გამოწვეულია ლიმფის მუდმივი შეგუბებით და შეშუპების განვითარებით. დაავადება უმთავრესად ტროპიკულ სარტყელშია გავრცელებული.
მას იწვევს ფილარია - წვრილი მრგვალი პარაზიტი, რომელიც მოსკიტებს გადააქვთ. ამის გამო ინფექციას ფილარიოზსაც უწოდებენ. თუმცა სპილოვნობა შეიძლება ბრუგიოზის გამომწვევმა პარაზიტმა ნემატოდამაც (Brugia malayi) გამოიწვიოს. დაავადება მაშინაც შეიძლება განვითარდეს, როცა ადამიანს ლიმფური სისტემის თანდაყოლილი მანკი აქვს ან დარღვეული აქვს ლიმფის ცირკულაცია. სიმპტომები და მიმდინარეობა სპილოვნობის დროს კანის დაავადებული უბნები მეჭეჭებითა და წყლულებით იფარება. დაზიანებულ მიდამოში შეინიშნება ვენური და ლიმფური სტაზი (შეგუბება), ქსოვილთა შეშუპება და შემაერთებელი ქსოვილის გაღიზიანება. კანსა და კანქვეშა უჯრედისში ვითარდება ჰიპერტროფიული პროცესები, რომელიც გამოწვეულია კანსა და კუნთებშორის მიდამოში შემაერთებელი ქსოვილის ჩაზრდით და ძვლის გასქელებით. ჰიპერტროფიას მოსდევს ორგანოების ფორმისა და მოცულობის შეცვლა, შემთხვევათა უმრავლესობაში აღინიშნება ქვედა კიდურების დაზიანება - ფეხები სქელდება და სპილოს ფეხებს ემსგავსება. სწორედ აქედან მომდინარეობს დაავადების სახელწოდება.
ცნობილია დაავადების სხვა ფორმებიც (მაგალითად, სათესლე პარკის სპილოვნობა).
ელეფანტიაზის წარმოქმნისა და განვითარების პროვოცირება სხვა დაავადებებმაც შეიძლება მოახდინოს, მაგალითად, თრომბოფლებიტმა, რომელიც ლიმფურ სადინარებში ინფექციის განვითარებისთვის საჭირო პირობებს ქმნის. მკურნალობა და მკურნალობის ახალი მეთოდები 2007 წელს მეცნიერებმა ოფიციალურად განაცხადეს, რომ გაშიფრეს პარაზიტ Brugia malayi-ს გენომი, რამაც შესაძლოა მკურნალობის პრინციპულად ახალი და ეფექტური მეთოდიკის შექმნამდე მიგვიყვანოს.
გარდა ამისა, პრესაში ბოლო დროს გამოქვეყნებული სტატიების თანახმად, ეგვიპტელმა ექიმებმა მნიშვნელოვან შედეგებს მიაღწიეს დაავადების მკურნალობასა და პროფილაქტიკაში. ისინი ორ ახალ პრეპარატს - დიეთილკარბამაზინსა და ალბენდაზოლს იყენებდნენ. ჩვეულებრივ კი მკურნალობა კონსერვატიულია და მიზნად ისახავს ანთებითი პროცესის ჩაქრობას, ქვედა კიდურებში ლიმფის მიმოქცევის გაუმჯობესებას. მძიმე შემთხვევებში ზოგჯერ მკურნალობის ქირურგიულ მეთოდსაც მიმართავენ.