-გამარჯობათ,მყავს 9 თვის გოგონა,აეთი რამ მჭირს,ვთქვათ რესტორანში ან სადმე წავედით მე და ჩემი ქმარი გამუდმებით ბავშვზე ვფიქრობ და ვშიშობ აჭამეს თუ არა ნორმალურად,პამპერსის გამოცვლა ხომ არ დაავიწყდათ,რამე ხომ არ დაემართა და ა.შ,მგონია რომ სახლიდან როგორც კი გამოვალ,მაშინვე გახდის ჩემი დედამთილი და გააციებს,ერთი სული მაქვს როდის მივალ სახლში და დავრწმუნდები,რომ ყველაფერი კარგადაა,სექსის დროს ასევე გამუდმებით ვფიქრობ მასზე,რაც ხელს მიშლის,არადა სექსში პრობლემები არასდროს გვქონია,ასე მგონია ვერც დედამთილი ვერც სხვა ვინმე ვერ მოუვლის,არც სამსახურში გავედი,როცა წარმოვიდგინე,რომ მთელი დღე ვერ ვნახავდი,მივხვდი,რომ არ შემეძლო ძიძისთვის მიმენდო,ძალიან დიდ პასუხისმგებლობას ვგრძნობ,ნუთუ ყველა დედა ასეა?სადმე წასვლა სატანჯველად მექცა,სულ ეკლებზე ვზივარ და ქმარსაც ვსაყვედურობ სახლში წავიდეთთქო,არადა ადრე საკუთარი თავის გარდა არაფერი მადარდებდა,ოღონდ სადმე კარგი დრო მეტარებინა,როგორ მოვიქცე რომ ცოტა მოვეშვა?ვარ 28 წლის.
-ბუნებრივია, რომ დედა პატარა შვილზე ფიქრობდეს და მის მიმართ პასუხისმგებლობას გრძნობდეს. მაგრამ თქვენ, გარად ამ გრძნობისა, გაქვთ პანიკური შიში იმისა, რომ ბავშვს რაიმე დაუშავდება. ეს შეიძლება გამოწვეული იყოს ან დაღლილობით (რაც ახალგაზრდა დედებში ხშირია) განპირობებული დეპრესიული მდგომარეობით ან, უბრალოდ, ასეთი ბუნება გაქვთ (ანუ ყველა საქმეს იღებთ თავზე და ვერავის ვერ ენდობით) და კიდევ ერთი, პირველი ბავშვის დაბადების შემდეგ საკმაოდ ბევრ ქალს უჩნდება ანალოგიური გრძნობა. ნებისმიერ ვარიანტში ეს საზიანოა თქვენთვისაც, ბავშვისთვისაც და ოჯახის სხვა წევრებისთვისაც. თქვენ უნდა ისწავლოთ ადამიანების ნდობა, რასაკვირველია, ბავშვს მეტწილად თქვენ უნდა მიხედოთ და ბრმად არავის ანდოთ, მაგრამ ბებიას (რასაკვირველია, თუ ამ საქმეში გამოცდილია) უნდა ანდოთ იგი. კარგად უნდა გაითავისოთ, რომ ბავშვი გაიზრდება და მოგიწვეთ მის ბაღში ან სკოლაში მიყვანა და მასწავლებლისთვის მინდობა.