გამარჯობა. დავასრულე მე-3 კურსი. სწავლას დიდ დროს ვუთმობ და შეიძლება ითქვას, რომ ამის გამო სამსახური არ დამიწყია. ამ ეტაპზე ოჯახი ხელს მიწყობს ფინანსურად და მეც მაქსიმალურად ეკონომიურად ვცხოვრობ (მოგეხსენებათ, დღეს ქირის გადახდა ნებისმიერი ადამიანისთვის და მით უმეტეს სტუდენტისთვის უდიდესი ტვირთია). ვცადე მუშაობის დაწყება კარფურშიც, თუმცა, ფსიქოლოგიურად ჩემთვის რთული აღმოჩნდა იმ გარემოსა და სტაფში მუშაობა. ჯერჯერობით ჩემი პროფესიით (ჟურნალისტიკით, პროდიუსინგით) ვერ ვსაქმდები. დამეწყო საშინელი თვითგვემა, კერძოდ, მგონია, რომ ვერასდროს ვერ დავიწყებ ჩემი კარიერით მუშაობას, რომც მივიდე ადგილას, მგონია, რომ თავს ვერ გავართმევ. სხვა სამსახურებზეც, ყველაფერს შიშით ვუყურებ და მგონია, რომ ვერ შევძლებ მოვალეობების შესრულებას და არავის მოვეწონები (არადა, მარტივად ვითვისებ ტექნოლოგიებს განსაკუთრებით, მაგრამ ამ პერიოდმა და 3 წლის განმავლობაში იმედგაცრუებებმა აქამდე მიმიყვანა). იმას მივხვდი, რომ ვერ ვიმუშავებ მარკეტებში და ჩემი პროფესიისგან ძალიან მოშორებით. მომწონს უფრო მყუდრო გარემო. უზომოდ პასუხისმგებლიანი ვარ, ზედმეტადაც კი და ყველაფერში მინდა მაქსიმალური შედეგი დავდო. ეს ხანდახან ხელს მიშლის და მგონია, რომ ვერასდროს ვერ ვარ საკმარისად კარგი. შემოდგომიდან, სავარაუდოდ, მექნება შესაძლობა ტელევიზიაში შევაბიჯო და ბექსთეიჯში ჩემი თავი გამოვცადო, მაგრამ ძალიან შიშით ვხვდები ამ ფაქტს. უნივერსიტეტშიც კარგი ქულებით გამოვირჩევი, რასაც ხელს ვკიდებ ხარისხიანად ვაკეთებ, მაგრამ ბაზარზე გასვლის საშინლად მეშინია და თავდაჯერება, მიუხედავად ამ ყველაფრისა, არ გამაჩნია. ტელევიზიაში, მოგეხსენებათ, დიდი კონკურენციაა, ქაოსია და ა.შ. როგორ გამოვხატო თავი და როგორ დავძლიო ეს ყველაფერი. სულ უფასო სტაჟირებები აქვს ყველას და რეალურად ჩემი საკუთარი სტაბილური ხელფასიც კი არ მაქვს ნანახი და ამ ყველაფერმა შიში გამომიმუშავა. რა შეიძლება მოვიმოქმედო, როგორ დავძლიო ეს გამოწვევები? მეც მესმის, რომ უნდა გადავლახო, მაგრამ როგორ. ის ფაქტი ცალკე მძაბავს, რომ ტელევიზიაშიც ჯერ სტაჟირებაზე მივდივარ და რთული გარემო დამხვდება...

მკლავს ბოღმა და ზიზღი ადამიანების მიმართ, ვინც წარაულში რაიმე დამიშავეს და უპასუხოდ დარჩნენ ჩემგან. მინდა ვცემო, დავამუშავო, დავასახიჩრო. ვანანებინო ყველაფერი და დაშინებული იყვნენ. სიმშვიდეს სხვა არაფერი მომიტანს. ასევე მაწუხებს ნეგატიური ფიქრები, რომ ამ შურისძიებას ვაკეთებ და შემდეგ ვიმალები, მეშინია ანდაც ფიზიკურად მისწორდებიან და მე თავად ვხდები დაშინებული. ეა ფიქრები ისე მოწმედებს ჩემზე, თითქოს რეალობაში ხდება და მანადგურად და მორალურად მაზიანებს. ვიტანჯები ამ ყველაფრით. გთხოვთ დამეხმაროთ.

გამარჯობა. ვარ 26 წლის მამაკაცი. არ მაქვს სამომავლო არანაირი მიზანი, არც ჰობი. არც ურთიერთობები. მთელი დღე სახლში ვარ, ვმუშაობ და მაქვს უკმარისობის განცდა, რაც ღამე არ მასვენებს და არ მაძინებს. არც რაიმესადმი სწრაფვის სურვილი მაქვს. უბრალოდ 1 ადგილზე ვარ გაყინული წლებია და არვიცი რა ვქნა. არანაირი მოქმედებისკენ მაქვს მიდრეკილება. საჭმელი რომ საჭმელია იმის მომზადებაც კი მეზიზღება ჩემთვის. ჩემები მიმზადებენ. არ მყავს ოჯახი. ვცხოვრობ დედასთან და დებთან ერთად. საკუთარი თავის მოვლაც კი მეზარება. ყველანაირი მოქმედება მეზიზღება, რომეც რაიმე ფიზიკური რესურსის დახარჯვასთან ასოცირდება. როცა ვყროლდები მაშინ ვიბან, ან სადმე თუ მიწევს გასვლა ხოლმე. ან თუკი მე თავად შემაწუხა ჩემმა სიბინძურემ. ამის გამო ბუასილი მქონდა, ვიმკურნალე, მაგრამ კიდევ გამიჩნდა, რადგან სისტემატიურ ჰიგიენას საჭიროებს. ძალიან გამიმართლა, რომ უმარტივესი შემოსავლის წყარო მაქვს და სახლიდან გაუსვლელად მიწევს მუშაობა, ესეც რომ არ მქონდეს ალბათ პირდაპირი მნიშვნელობით ლუკმა-პურის გარეშე დავრჩებოდი და მოვკვდებოდი. ვარ აბსოლიტურად არარეალიზებული შესაძლებლობების მხრივ, კარიერულად და სოციალურად. არაფრისკენ ვიბრძვი, არაფერი მაძლევს დრაივს. არავინ ვარ. ეს ყველაფერი მკლავს! უდიდესი სიცარიერილისა და უკმარისობის განცდა მაქვს და ამის შესავსებად ყოველ საღამოს ვსვამ ან დღის განმავლობაში რეგულარულად ვმასტურბირებ, ვეძებ ფიზიკური სიამოვნების გზებს, რათა შინაგანი შევივსო! ამან სხეულის ფორმები და თვითშეფასებაც დამაკარგვინა. ეკლესიაში დავდივარ ბავშვობიდან, თუმცა ვერ ვარ ღრმა კავშირში ღმერთთან, რადგან ვცოდავ და არ ვერიდები სიამოვნების მიღებას. არც ვიცი, რომელ ფსიქოლოგთან მივიდე, რადგან ეს მდიდრების სიამოვნება და ბიზნესია, ასევე არვიცი ვის ვენდო, რადგან არ მინდა ტყუილად ამდენი ფულის გადაყრა. აი ეს არის ჩემი ყოველდღიურობა. მკლავს შიში, რომ 3 და 5 წლის შემდეგაც ასე ვიქნები, ვერ შევქმნი ოჯახს და ისევ ასეთი ხელმოცარული და “არავინ” ვიქნები. მეშინია რომ ცხოვრებას ასეთ არარაობაში გავლევ. ამ ყველაფერსაც რომ თავი გავანებოთ, აღარ შემიძლია ეს ყოველდღიურობა. ვგიჟდები. ცუდად ვარ. არანაირი გამოწვევები, არანაირი სიახლეები. მიშველეთ………………………………..

გამარჯობა. ძალიან მიჭირს დაძინება (სამწუხაროდ, ორგანიზმი ამას მივაჩვიე). ვიძინებ გამთენიისას, 4-5-სკენ. საქმე ისაა, რომ ტელეფონის გადადებას რომ ვცდილობ და დაძინებას, მეფიქრება ნეგატიურ რაღაცებზე (სიკვდილზე, საყვარელი ადამიანების დაკარგვაზე და ა.შ.) შესაბამისად, ტელეფონი ხდება გამოსავალი და თუ არ ჩავრთე პოდკასტი ან რაიმე, სადაც ადამიანების ხმა არ მესმის, ისე ვერ ვიძინებ (თუმცა ამ შემთხვევაშიც მიჭირს გონების გათიშვა და დაძინება). ფაქტობრივად, მხოლოდ მაშინ მეძინება "ნორმალურად", როცა ორგაზმი გათიშვამდე მიმყავს. ვფიქრობ, ამ ეტაპზე ვერ შევძლებ სიწყნარეში დაძინებას, როგორც უკვე აღვნიშნე. რა შეიძლება მოვიმოქმედო? როგორ გადავლახო ამდენი ფაქტორი?

გამარჯობათ,ძალიან რთული პირობები შემექმნა,ვმუშაობ საღამოს რვიდან ღამის ოთხ საათამდე,სანამ დასაძინებლად ვწვები ხუთი ექვსის ნახევარი ხდება საათი,ვიღებ დანამატებს შილაჯიტს და ამინო აფთერ ლოადს,მოკლედ რაშია ჩემი პრობლემა,ვგრძნობ უზომო ენერგიას,და როცა ვწვები სულ იმაზე მეფიქრება რომ არ დამეძინება ეხლა მეთქი და მართლას მესამე ღამეა უკვე აღარ მძინავს,არ მიძინია საერთოდ,უკვე საშინელ დღეში ვარ,ხომ შეიძლება რომ დავიღალო ან მომეძინოს,რატო არ ხდება ასე?ძაან ვიტვირთავ თავს იქნებ დავიღალო და დამეძინოს მეთქი მაგრამ უარესი შედეგი მაქვს,ახლაც 6 სრულდება და წუთი არ მაქვს ნაძინი,მყავს ორსული ცოლი,ისიც მუშაობა ხოლმე,5 საათზე რომ დავწვები რვის თხუთმეტ წუთზე ვდგები და მიმყავს სამუშაოზე რომ არ იწვალოს,მერე გზაში ნახევარი საათი მინიმუმ მაინც მჭირდება,მოვდივარ მინდა გავაგრძელო ძილი მაგრამ უარესად მაწვება ენერგია და უძილობა,თავი მეწვის უკვე და მთელი სხეული დამძიმებული მაქვს,მაგრამ სამსახურში როცა გავდივარ ისევ უზომო ენერგიას ვგრძნობ და მაშინებს უკვე ეს ყველაფერი,დანამატების მიღებას შევაჩერებ,ან ორ დღეში ერთხელ მოვიღებ მაგრამ ძილს რავუშველო?შეიძლება აშვაგანდა ან რამე მსგავსი რომ.მივიღო?თან მეშინია დამოკიდებული არ გავხდე,დამეხმარეღ გთხოვთ,ამერია ყველაფერი,ტვინშიც და სხეულშიც,რამე წამალი მირჩიეთ,შარშან კეტილეპტს ვსვამდი მაგრამ მერე მთელი დღე ცუდად ვიყავი და აღარ მინდა კეტილეპტი,რამე ისეთი მირჩიეთ გთხოვთ რო მეუღლეს რო დავტივებ მერე დავლიო და უცებ რომ იმოქმედოს და ზაფხულის მერე ჩვეულებრივ რეჟიმში ჩავდგები და იმედია მომიწესრიგდება ყველაფერი.

გამარჯობათ მეხსიერების პრობლემამაქ ან თავს ვისტრესავ არვიცი არც ის ვიცი ვის მივმართო ჩემი ცხოვრების 30% მხოლოდ დანარჩენი დამავიწყდა არადა თითეულ დეტალის გახსენება შემძლო ადრე კორონას შემდეგ დამეწყო ეს ყველაფერი არვაქცევდი ყურადღებას მაგრამ ეხლა სახელებსაც ვეღარ ვიმახსოვრებ ადამიანს გავიცნობ და 15 წუთში მისი სახელი აღარ მახსოვს! დიდიხნის ურთიერთიბაში მყოფი ადამიანების სახელიც მავიწყდება თუ მათან კონტაქტს თუ გავწყვეტ უკვე ეიფორიაშივარ იქნებ მირჩიოთ ვის მივმართო ან რისი ბრალია

მოგესალმებით ვარ 27 წლის დაახლოებით წელიწად ნახევრის წინ ჩემმა ძმამ მოიკლა თავი და მას მერე ხშირად მაწუხებს სუიციდალური აზრები.ბოლო რამდენიმე კვირაა განსაკუთრებით გამიძლიერდა ეგ აზრები რადგან ვიდეო ვნახე სადაც კაცი თავს იკლავდა ზოგადად ეგეთ ამებს რო ვიგებ უფრო მიმწვავდება სიტუაცია,ბოლო დღეებში ფაქტიურად მაგის მეტზე არაფერზე ვსაუბრობ ვგრძნობ სხეულის სიმხურვალეს და კანკალს მაქ შიში რო მეც სუიციდს ჩავიდენ რაც არ მინდა რელიგიური ფატორებიდან გამომდინარე და თან დედა მყავს ცოცხალი და არ მინდა ერთად ერთი შვილიც დაკარგოს ისეთ ადგილას ვცხოვრობ გამორიცხულია სპეციალისტის დახმარება და იქნებ მირჩიოთ რამე?ჩემი ძმის სიცოცხლეშიც მქონდა სხვადასხვა ფობიები და აკვიატებები მაგალითად ხელების იმდენად ხშირი ბანვა რო კანი გამომშრალი მქონდა და მსგავსი რაღაცეები

არ ვიცი როგორ დავიწყო.ჩემს ქმარზე სულ იმას ვფიქრობ რომ არ უყვარვარ. არ არის აქტიური.მგონია ხან რომ ქალის სხეული არ მოწონს და კაცები იზიდავს.რადგან იყო სიტუაცია ბიჭი გამოიწვია თვალებით.ისე უყურებდა და მერე რომ ბედნიერწბისგან სულ იცინის და კარგ ხასიათზე დგება.მითხარით რომ ეს შეიძლება მკმეჩვენოს?მეუბნება რომ მეჩვენება.და ერთი შემთხვევა არ ყოფილა.იყო რამოდწნიმე.ჩემს სხეულს არ ეფერება ისე რომ მე ვიგრძნო ალერსი.რატომ ვჩერდები ასეთთან თუ ვიტანჯები?არ ვიცი ვერ ვამტკიცებ ჩემს ხედვას ან იქნებ მე მეჩვენება ზიგჯერ ეჭვი მეპარება.იქნება აკვიატებული მაქვს და მაგიტომ?რქტომ ხდწბა.ამ ფიქრებს იქამდე მივყავარ რომ სიცოცხლე არ მინდა.ერატ ფსიქოლოგთქნ გავიარე გასაუბრება და მან მირჩია დავშორებოდი და ცუდად გავხდი კაღამ ეს რომ მითხრა.ვერ ვდგამ ამ ნაბიჯს.მის დაკარგვას ასე ვიტტანჯო მირჩევნია ზოგჯერ მაგრამ დავიღალე.სულ ვეჩხუბები და მიზეზებს ვეუბნები რაც სინამდვილეში არის.მაგალითად ის რომ ბეჭედი არ მიყიდეს და ხელი არ მოვაწერეთ 2 წელია უკვე.რა გავაკეთო არ ვიცი.მითხქრიატ რამე გთხოვთ

მოგესალმებით. 18 წლის ასაკში გავიცანი გოგო ინტერნეტით, სასაცილოა მარა შეგვიყვარდა, 2 წელი დღე და ღამე ვმესიჯობდით და ვლაპარაკობდით. ერთ დღეს შევხვდით და იმ დღის მერე ჩამომშორდა ვფიქრობ ფუზიკურად არ მოვეწონე. 1 წელი დეპრესიაში ვიყაცი და მერე დავივიწყე. დაერთოდ აღარ მახსოვდა. 31 წლის ვარ ახლა, გუშინ დამესიზმრა ეს გოგო, დავიწყებუიდან გავიდა 11 წელი და რატო დამესიზმრა რა ხდება? ინერნეტში მოვძებნე ძლივს მის დას ყავდა მონიშნული ფოტოები დავათვალიერე და დაბადების დღე ქონდა რა დროსაც დამესიზმრა, ჩემმა ქვეცნობიერმა აურია თუ მანდამაინც მის დაბადების დღეზე რატო დამესიზმრა?

გამარჯობა. ბოლოს გკითხეთ რა გამეკეთებინა როგორ მოვქცეულიყავი რადგან 2ადამიანის მიმართ მქონდა გრძნობები.. უნდა გითხრათ რომ ადამიანი ვისთანაც ურთიერთობაში ვიმყოფებოდი, რამოდენიმეჯერ მიღალატა, იმას ვერასდროს გავიგებ ბოლომდე იყო თუ არა შეხვედრით და უფრო ახლო ურთიერთობით ღალატი, მაგრამ მინაწერები და ფლირტაობა ბევრჯერ ვუპოვე სხვა გოგოებთან.. და ყოველ ჯერზე იფიცებოდა რომ აღარ იზამდა, საბოლოოდ 1-2კვირის წინ დაამატა ორმა გოგომ ერთდროულად და ვიეჭვე რაღაცეები მაგრამ რათქმაუნდა უარყო..( სხვადასხვა ქალაქში ვიმყოფებით და ვერ ჩავეძიებოდი და უფრო ვერ გავიგებდი ამ ამბავს) ამიტომ არც მიჩხუბია არაფერი, მხოლოდ შენსას აგრძელებთქო ვუთხარი და აქეთ მომაწვა რომ ტყუილა უბრალოდ ვეჭვიანობ და რომ დაიღალა თურმე ჩემი ამ ,,ეჭვიანობებით" და მე ვიგონებ თითქოს რამეს.. საბოლოოდ დაშორება არ უნდოდა მაგრამ მე დავემშვიდობე და ვუთხარი რომ თავის ცხოვრებს მიხედოს და შემეშვას. 1კვირაა კონტაქტი აღარ გვაქვს. ვფიქრობ როგორც საჭიროა იმ დონეზე არ ვუყვარვარ და ვეღარც მაფასებს ალბათ რადგან ამდენჯერ ვაპატიე რამე, ჰგონია რომ ისევ დავუბრუნდები, რაც არმოხდება.. მეორე ადამიანს კი რაც შეეხება, არის საოცარი პიროვნება, დღეს იშვიათად თუ შევხვდებით მსგავს ადამიანს, ყველასგან განსხვავებულს და ჩამოყალიბებულს თუ რა უნდა ცხოვრებაში და რა მიზნები აქვს. მე კი თავს ვიდანაშაულებდი ამ ადამიანის მიმართ გრძნობების გაჩენის გამო მანამდე.. ახლა აღარ ვნანობ. კიდევ თუ მომცემთ რჩევებს იმ საკითხთან დაკავშირებით თუ როგორ ავიცილო თავიდან ყველაფერზე დარდი, როცა შემომაწვება რამე, ნამდვილად მადლობელი ვიქნები <3 პრობლემა ის არის კიდევ რომ ეს ადამიანი ამერიკაში იმყოფება და რამოდენიმე წელი მოგვიწევს ცალცალკე ყოფნა.. მიჭირს ეხლა ასეთ რთულ სიტუაციაში ის რომ ამ ადამიანს პირისპირ ვერ ვნახულობ და ვერ ველაპარაკები. იქნებ მომცეთ რჩევები, როგორ აღვიდგინო წინა ურთიერთობის ღალატებისგან დანგრეული ჩემი მენტალური მდგომარეობა.. დიდი მადლობა წინასწარ❤️

-მოგესალმებიᲗ, არ ვიცი ფსიქოლოგი მესაᲭიროება Თუ ფსიქიატრი, Შინაგანად ცუდაᲗ ვგრᲫნობ Თავს.ხᲨირად გწერᲗ ხოლმე და საკმაოდ კარგ რᲩევებს ვიᲦებ Თქვენგან, რისიც მადლობელი ვარ.მოკლედ აგიხსნიᲗ Ჩემს სიტუაციას, ვცხოვრობ ანტალიაᲨი , ვარ აქ გაᲗხოვილი, ვარ 35 წლის და მყავს 2 წლის Შვილი, ცელქი, ჰიპერაქტიული ზედმეტადაც, საქმე იმაᲨია, Ჩემი Შვილის ქცევები მაᲦიზიანებს, ეს ყაზრო სირბილი,უაზრო მისი გაჯიუტება, უაზრო გაბრაზება, Ხან ᲗავᲨი იტყავს ხელებს რაც მაᲦიზიანებს, ადრეც ირტყავდა ,მერე ბაᲦᲨი მივიყვანეᲗ და გადაეᲩვია, ბაᲦᲨი კარგად ერᲗობოდა, ახლა მე არ ვმუᲨაობ სახლᲨი ვარ და ბაᲦიდან გამოვიყვანეᲗ( კერᲫო ბაᲦᲨი დაგვყვავდა) მოკლედ ნერვებს ვერ ვᲗოკავ და ვუყვირი, ყველაფერზე ვᲦიზიანდები,ვზრდიᲗ მხოლოდ მე და მეუᲦლე, მეუᲦლე მეხმარება, ეᲗამაᲨება ბავᲨვს მაგრამ Ჩვენც ასაკᲨი ვარᲗ მე 35 ის 37, დასვენება გვინდა ამ დროს უცელქესი ბავᲨვი გყვავს, მე სულ ცემაᲨი გამზარდა დედაᲩემმა და არ მინდა მეც ისეᲗი დედა ვიყო როგორც დედაᲩემი მაგრამ ვერ ვᲗოკავ Თავს, ვუყვირი ბავᲨვს,მინდება ხანდახან დავარტყა, გავგლიჯო არ ვიცი სიფსიხე მაწვება, მერე Ღრმად ვსუნᲗქავ და Თავს ვᲗოკავ მაგრამ Ძალიან ვუყვირი წყობიდან გამოვდივარ, რა გავაკეᲗო?არ მინდა ვუყვირო და მიᲗუმეტეს ვურტყა, გვურილის Ჩაის ვსვამ რომ დავმᲨვიდდე გᲗხოვᲗ მიᲗხრაᲗ ნევროზი მაქვს? Თუ უფრო რᲗულად მაქვს საქმე?

გამარჯობა. მგონია რომ ორად ვიხლიჩები რადგან მგონია რომ ორ ადამიანზევარ შეყვარებული.. გამიზნულად არ მომხდარა მეორე შეყვარება, იმდენს ვსაუბრობდით როგორც მეგობრები და ისეთ პირადულ და ახლო, ოჯახურ თემებზე რომ ასე თავისით, ცუდად ვგრძნობ თავს. არშეიძლება ასე, რა გავაკეთო არვიცი. იქნებ მირჩიოთ რამე

ვკითხე თერაპევტს და ეს ყვეკაფერი აკვიატების ნაწილიაო ამ შეგრძნებების დროს შიშებიც ახლდაო და გამორიცხულია მოგეწონოს და თან შიში გქონდესო

ანუ თქვენ მეუბნებიატ რო 16-17 წლის ბიჭი რიმ მომეწონოს, როგირც ქალს ისე ეგ პრობკემა არაა 27 წლის დაოჯახებული ქალისთვის ? ასეთი შეგრძნებები მაქვს ყვეკა ჩემს მოსწავლეზე მგონია რო მომწონს და ყვეკა მამაკაცზე რომელსაც ვხედავ , უბრალოდ განსაკუთრებით ძლიერი ემოციური ფონი მაქვს მაშინ რიცა ბავშვებზეა ეს ფიქრები … კი ბატონო შესაძლოა მოგეწონოს ვიზუალირად მოგხიბლოს უცებ მაგრამ როგორც ქალს ისწ მომეწონოს ეს პრობლემა არაა ? რა სისულელეა

ოთხი ფასიანი კითხვა მაქ გამოგზავნილი , საიტზე გიწერიათ რომ პასუხი უნდა დაბრუნდეს სამ საათში , 20 ლარი მაქვს გადახდილი და ორი დღეა პასუხს ველოდები , სირცხვილია , დამიბრუნეთ თანხა სულ არ მინდა თქვენი პასუხი აწი , დააბრუნეთ ოცი ლარი ჩემს ამგარიშზე 60001150776

-გამარჯობა, მაქვს პრობლემა როდესაც გარეთ გავდივარ ტვინი იწყებს იმაზე ფიქრს "ტვალეტი ხომ არ მინდა" და ამის გამო სადაც კი მივდივარ ვცდილობ მოვშარდო რადგან თუ სადმე მომინდა ოდნავადაც კი დავუშვათ საცობში მეწყება პანიკური ფიქრი და ვერ ვმართავ ჩემ ფიქრებს, გონება მეკეტება თითქოს, უკვე 1 წელზე მეტია ასე ვარ, უროლოგთან ვიზიტის შემდეგ ანალიზები ნორმაში მაქვს, ჰიპერაქტიული შადის ბუშტზე წამალი ვსვი და სამწუხაროდ არ მოქმედებს კარგად სავარაუდოდ ფსიქროლოგიური პრობლმეაა, მაინტერესებს ვის შეიძლება მივმართო და თუ არის რამე მედიკამენტი რამაც შეიძლება მიშველოს მაგალითად ანტიდეპრესანტები?

მოკლედ ჩემს მეგობარს დავარტყი. ბათუმში ვიყავით, გაუგებრობა მოხდა, აგრესია ისევ მოწინავე ემოცია გახდა და დავარტყი. არა, მუშტი არ მილეწია სახეში, გაშლილი ხელი წავიღე (არცთუისე ძლიერად) სადღაც კეფასთან. ამაზე ჩემი მეგობარი ძალიან გაბრაზდა, მეც გავბრაზდებოდი. ჩვენ არ ვართ უბრალო მეგობრები, მეექვსე წელია რაც ერთად მოვდივართ, ერთმანეთი გავზარდეთ, 13 წლის ვიყავი რომ გავიცანი, ის ჩემზე უფროსია. მან მითხრა რომ ამ დარტყმას არასდროს მაპატიებდა, მე ჩუმად ვიყავი. უფრო იმ ფაქტმა დამადუმა, რომ მითხრა რომ არ სჯეროდა ჩემი როცა ვეუბნებოდი რომ რეალურად გაუგებრობის გამო მოხდა ჩხუბი. ჩემი ნათქვამი გაიგო არასწორად და ამას მოჰყვა ყველაფერი, მეუბნებოდა რომ არა მე სწორად გავიგე რაც გავიგეო, არ გაპატიებო. საქმე კი რაშია. ამ ადამიანმა დაახლოებით ერთი წლის წინ ზურგში დანა ჩამარტყა, ძალიან ცუდი რამ გამიკეთა, მიღალატა. პრობლემა იმაშია რომ მე მაშინაც ვდუმდი, არ გამომიხატავს ჩემი აგრესია ბოლომდე, “ვაპატიე”. ეს იყო საშინელება, ახლო ადამიანმა მსგავსი რამ გაგიკეთოს… ეს არ იყო პირველი შემთხვევა, ბევრჯერ უღიარებია რომ ჩემზე ზურგს უკან იჭორავა ან რაღაც მომატყუა. მე სულ ვდუმდი, კი გვქონდა კამათები მაგრამ ძირითადად ვდუმდი - ეს რაღათქმაუნდა ჩემი შეცდომაა და არა მისი. როდესაც ის ცუდი რამ გამიკეთა წასვლა მინდოდა, მაგრამ მითხრა დარჩი და დამაკვირდი როგორ ვიცვლებიო. მის მერე ბევრჯერ მსურდა წასვლა მაგრამ ყოველთვის მაკავებდა. დიდხანს ვიფიქრე იმ დარტყმაზე… ეს არ იყო უბრალოდ ემოციურ ფონზე მოქნეული ხელი, ეს იყო იმ ყველაფრისგან დაგროვილი აგრესია რაც მე არ გამომიხატავს. ესეც ჩემი შეცდომაა, შეიკავებ ბევრს და ისეთ დროს ამოგასხამს როცა ყველაზე ნაკლებად გჭირდება. მინდა ვთქვა ამ ადამიანს პროგრესი ნამდვილად აქვს თუმცა მე ვეღარ შევძლებ მის ნდობას, ცუდია, ეს დიდი ხნის შემდეგ გავიაზრე. ერთი წელი არ არის საკმარისი ნდობის აღსადგენად, ნდობა არაა სახუმარო თემა, ბევრად მეტია საჭირო. ცუდია რომ ფიზიკური შეხებით, მაგრამ ბედნიერი ვარ, რომ ამ დარტყმამ გამათავისუფლა მისგან. მე რომ წასვლა მინდოდა სულ მაკავებდა, მაგრამ მე არ ვეცდები მის დაბრუნებას. მან ყველგან დამბლოკა და ისე წავიდა, რაიმე უნდა ავუხსნა და ისე გავუშვა?

-გამარჯობა. ვარ 21 წლის. ბიჭი. ბავშვობიდან მაქ სახლის დატოვების შიში. ანუ რეგიონიდან ქალაქში რომ ჩავდიოდი მაშინაც მიწყებდა ისეთ შეგრძნებებს აი როგორიცაა შიშის დროს გამოწვეული სიმპტომები. მაგრამ მერრე ვეჩვეოდი და ვადაპტირრდებოდი. ახლა საზღვარგარეთ მიწევს სასწავლებლად წასვლა. დიდი ხანი ვოცნებობდი ამაზს და ბევრი შრომა დამჭირდა. არანაირ პრობლემას მანამდე თავი არ გამოუჩენია ნაგრამ აი როცა დამიდასტურეს გსნცხადება და მალე წასვლა რო მიწევს ( 2 კვირაში) უკვე იმ დღიდან დამეწყო ისევ იგივე სიმპტომები. როცა წასვლაზე ვიწყებ ფიქრს მეწყება გულისცემის აჩქარება სისუსტე უმადობა. ამ თემაზე საუბარი და მხარდაჭერა მამშვიდებს. მაგრამ მეშინია ამდდნი ასსთი ნერვიულიბისაგან რამე გართულება არ მოხდეს. რაიმე სტრესი და დეპრესია არრ მაქ მაგრამ ასეთი შეგრძნება დისკომფორტულია. წასვლამდე და ადაპტაციამდე ჯერ კიდევ დიდი დროა ვიცი უარი რომ ვთწვა წასვლაზე ეგრევე გამივლის ყველაფერი მაგრამ არმინდა ასე მოხდეს. რას მიირჩეევთ როგორ მოვიქცე?

გამარჯობათ,მოკლედ თქვენი დახმარება მჭირდება სამსახურიდან გამომდინარე მომიწია 2-3 თვით უცხოეთში წამოსვლა თავიდნა არაფერი მაგრამ ახლა 1 თვე დამრჩა წამოსვლამსე და ორი დღეა ძალიან შევიცვალე არ ვიცი რა მჭირს ყველაფერს სზვანაირსდ აღვუქვამ და ვუყურებ, რაც ადრე ბედნიერებას მანიჭებდა რომ ვფიქრობ ინტერესი არ მაქვს არაფრის ძალიან მინდა ვიცოდე რატომ გავხდი ეაე და რას მირჩევთ, ძალიან აქტიური ვიყავი ჩემს სამშობლოსი მაგრამ აქ მარტო ვარ არავინ არ მყავს გვერდით და ესე დამემართა თითქოს სხვა პიროვნება ვარ ყველაფერს ზედაპორულას ვუყურებ და უინტერესოდ რას მირჩევთ მადლობა.

გამარჯობათ, ვარ 24 წლის გოგო, არ ვიცი მაინც გეტყვით რომ ფსიქიატრის დანიშნულებით ვსვამ მეათე თვეა ციტოლესს.. კარგად ვგრძნობ თავს, თუმცა ადრეც და ახლაც სულ ვიბნევი, კერძოდ სხვის ქცევებს ვერ ვიღებ სწორად, ანუ არ ვიცი რა არის სწორი,მეგობრული, ფლირტი და ა.შ მაგალითად, პირველად ჩავედი ჩემს ნათესავთან და იქ სომხურად საუბრობნდნე რაც არ ვიცი, მხოლოდ რუსული მესმის და ერთი ბიჭი მომეწონა თუმცა სუფრაზე ხელი გადამხვია და ცუდი რეაქცია მქონდა, მან მიპასუხა როგორც დაიკო ისე შემოგხედეო ამიტომ ძმაკაცურად უხეშად დავუდექი და აჰა მოდი გადავიღოთ ფოტო თქო. მერე ვიტირე და მასაც ბოდიში მოვუხადე და მითხრა დაივიწყეო.. საქმე იმაშია რომ მომეწონა და ეს ჟესტი ცუდად მივიღე და მგონი დავაფრთხე, იქ წესია ასეთი რომ ჩემს ნათესავ ბიჭს უნდა უთხრან თუ მე მოვეწონე და ჩვეულებრივად ვწერ ამ ბიჭს თუმცა თვითონ არ მწერს პირველი. ახლახანს ჩავედიდ ა მეორე დღეს მოვიდა ჩამეხუტა როგორ ხარო, მის გვერდით წინაზე რომ ვიჯექი ავდექი და ახლა ის რომ ჯდება მერე დგება და მიდის;დ წამოსვლისას ისიც იქ იყო და ჩამეხუტა გამიღიმა თბილად და რომ მივწერე რუსულად ვერ გწერ სწორად ბოდიში მეთქი ქართულად მომწერე მე გადავთარგმნიო მაგრამ მგონია რომ ვინუჟდენი მიბრუნებს პასუხებს რადგან ჩემი ნათესავის ბავშვობის ძმაკაცია და მე ხომ მათ სახლში მივდივარ სტუმრად არ ვიცი( მგონია რომ ვეტენები ყველაზე ასე ვარ ხოლმე და ამიტომ მივწერე რომ მგონია გავაფუჭე ჩვენი ურთიერთობა და რასც ვფიქრობდი ის.. არათავდაჯერებულობის ბრალია ? არ ვიცი რა მეშვლება ამხელა გოგოს :( მასაც შეიძლება მოვწონდე თუ მე მეჩვენება? მეორე დღესვე იქ რომ გაჩნდა გამიკვირდა და მივწერე რომ უნდა მეთქვა რომ ჩამოვედი და გამიხარდა რომ გნახე თქო, მეც გამიხარდა შეხვედრაო ასევეო და ახლა ნასვამი ვარ ხვალ დავილაპარაკოთო მაგრამ არ მოუწერია არაფერი, გუშინ რომ ჩამეხუტა წამოსვლისას რუსულად მითხარიო რამეო და ვერაფერი მოვიფიქრე დავიბენი და დღეს მივწერე...