რატომ გვიჭირს ერთად ყოფნა
რატომ ამოიწურება ხოლმე ურთიერთობები და რატომ არის ასეთი ძნელი მათი გაწყვეტა? არსებობს ერთი ბანალური ფრაზა, რომელიც იმდენად უბრალოა, სასაცილოც კი მოგეჩვენებათ, მაგრამ შინაარსით მეტად კონცეპტუალურია: ქალი თხოვდება იმ იმედით, რომ მამაკაცი აუცილებლად შეიცვლება, ხოლო მამაკაცი იმ იმედით ირთავს ცოლს, რომ ქალი არასოდეს შეიცვლება. ამაშია სწორედ პრობლემის არსი.
ქალი გაცნობიდან ერთი საათის შემდეგ იმსჭვალება მამაკაცის მიმართ სიმპათიით და ინტერესით, უკვე საქორწილო კაბაზეც ფიქრობს, საქორწილო მოგზაურობასაც გეგმავს, საწოლი ოთახის გარნიტურსა და ბავშვის სახელსაც კი არჩევს. ამ დროს მამაკაცის გონება სადღაც შორს დაქრის და ბოლო საფეხბურთო მატჩს, სამსახურებრივ პრობლემებსა და მეგობრებთან მოსალოდნელ შეხვედრას დასტრიალებს, მდედრობითი სქესის ახალ ნაცნობთან დაკავშირებული ფიქრები კი სადღაც მკერდსა და მუცელს შორის არის მოქცეული, თუ მთლად ცნობიერების ფსკერზე არ დალექილა.
ქალები ჭკუას კარგავენ ცვლილებებზე - ახალ ვარცხნილობაზე, დიამეტრულად განსხვავებულ თმის ფერზე, რემონტზე... გარდა ამისა, მცირე დადებითმა მუხტმაც კი შეიძლება ისინი სხვა ემოციურ ტალღაზე გადართოს. ამასთანავე, ქალმა კარგად იცის საკუთარი მოვალეობები და არსებობს მთელი რიგი პრინციპული ნიუანსებისა, რომლებსაც ნებისმიერ შემთხვევაში იცავს. ასევეა მამაკაცთან მიმართებითაც: ქალები მყისვე გამოითვლიან, რამდენად შეეფერება მათ ეს მამრობითი სქესის არსება. ფეხზე მყარად მდგარ, კარიერული წინსვლის პერსპექტივისა და სტაბილური ხელფასის მქონე მამაკაცებს ისინი ავტომატურად რიცხავენ საიმედოთა და პროგნოზირებადთა კატეგორიაში, ხოლო ჯიშიანი სახის, ტანადობისა და ხშირი თმის შემხედვარენი ფიქრობენ, რა შესანიშნავი ბავშვები ეყოლებათ მისგან.
ამ დროს მამაკაცი არათუ სერიოზულ ურთიერთობაზე არ ფიქრობს, ისიც კი არ იცის, უნდა თუ არა კიდევ ამ ქალის ნახვა. მამაკაცებს საერთოდ არ უყვართ კარდინალური ცვლილებები. საპარიკმახეროში ვიზიტის შემდეგ პირველ დღეებში თავს უხერხულად გრძნობენ, გაუცნობიერებლად ეხებიან შეჭრილ თმას. ისინი არასოდეს წამოიწყებენ რემონტს იმის გამო, რომ ძველი მობეზრდათ და რაც ყველაზე ნაკლებად სურთ, ეს არის ცხოვრების ჩვეულ წესზე უარის თქმა.
ქალი, როდესაც მამაკაცი მოეწონება, იწყებს თამაშს, ხდება დამყოლი, სათნო, ყურადღებიანი, არ ჭირვეულობს, ყველაფერს გაგებით ეკიდება, აქვს პატიებისა და კომპრომისის უნარი. თუ მამაკაცი გამოცდილი არ არის, ამ ანკესს უსათუოდ წამოეგება და ნებაყოფილობით შეებმება უღელში. აი, სწორედ ამის შემდეგ იწყება კონცერტი...
ქალების უმრავლესობას ქორწინების დღე მიაჩნია ახალი, პრინციპულად განსხვავებული ცხოვრების ათვლის წერტილად, დიდი და კარდინალური ცვლილებების სტარტად, მამაკაცი კი ქორწინებაში სიახლის მომტანს ვერაფერს ხედავს. ის ხომ ბრძენ, მომთმენ, ნაზ, ყურადღებიან ნიმფაზე სწორედ იმიტომ დაქორწინდა, რომ ქალმა მიიღო მისი ცხოვრების წესი, გაგებით მოეკიდა იმას, რომ ჯერ სამსახურში უნდა შეყოვნდეს, მერე კლიენტს შეხვდეს რესტორანში, კვირაში ერთხელ მეგობრებთან ერთად საუნაში იაროს, კვირაში ორჯერ - ფიტნესკლუბში, ხოლო კვირა ფეხბურთს, ლუდსა და საკუთარ ავტომობილს დაუთმოს.
ვერასოდეს, ვერანაირ სიტუაციაში ქვეყნად ვერც ერთი მამაკაცი ვერაფრის გულისთვის ვერ გაიგებს, დასვენების მაგივრად რატომ უნდა შეალიოს კვირადღე საოჯახო საქმეებს, რატომ უნდა წავიდეს ბაზარში და მოიტანოს პროდუქტი, ხოლო კვირის სხვა დღეებში მეუღლე კინოსა თუ თეატრში დაპატიჟოს.
გაყრასაც ქალები უფრო მტკივნეულად განიცდიან. მამაკაცები ემოციური კავშირის რღვევას გაცილებით იოლად იტანენ. სტატისტიკის თანახმად, გაყრილი მამაკაცების 65% უახლოესი 5 წლის განმავლობაში ხელმეორედ ირთავს ცოლს, ამასთანავე, მათი დიდი უმრავლესობა არ ნანობს გაყრას, მაგრამ დარწმუნებულია, რომ პირველი ცოლი უკეთესი იყო.
თუ ფსიქოლოგებს დავუჯერებთ, საქმე ის არის, რომ მამაკაცთა უმრავლესობა "თავისუფლებაზე" ოცნებობს. მათ ერთგვარად ბეზრდებათ ოჯახზე, ცოლზე პასუხისმგებლობა და მათთვის ანგარიშის გაწევა, ითრგუნებიან, ამიტომაც გაურბიან ამგვარ რუტინას. თუმცა მამაკაცების 2/3 გაყრიდან სამი წლის შემდეგ რწმუნდება, რომ ყოფილ ცოლზე უკეთესს ვერავის იპოვის და ოჯახში დაბრუნებაზე იწყებს ფიქრს.