ლალი ჩხიკვაძე

ეს არის ვერცხლისწყლის ორგანული ფორმა. ეს ელემენტი თევზის ხორცში გროვდება, რადგანაც მისი შემცველი წყალმცენარეებით იკვებება. რაც უფრო დიდხანს ცოცლობს თევზი, მით საშიში შეიძლება იყოს ის ადამიანის ორგანიზმისთვის.

მეთილვერცხლისწყალს დიდი რაოდენობით შეიცავს: ზვიგენი, ხმალთევზა, მსხვილთვალა ტუნა, მარლინი და სამეფო სკუმბრია. ზომიერი რაოდენობით მეთილვერცხლისწყალი გვხვდება: ყვითელფარფლიან და გრძელფარიან ტუნაში, ვირთევზაში, კობრიში, ზღვის ბასში, დორადოში, ზღვის კალმახსა და მდინარის ბასში. მათი მიღება რეკომენდებულია კვირაში ერთხელ. ყველაზე უსაფრთხო თევზის სახეობებია: კამბალა, ორაგული, მდინარის კალმახი, ქაშაყი. მათი მიღება შესაძლებელია კვირაში 2-3-ჯერ.

ხელოვნურად გაშენებული თევზი ამ მხრივ ნაკლებად საშიშია, მაგრამ ის ისე სასარგებლო არაა ვიტამინებისა და პოლიუჯერი ცხიმოვანი მჟავების დაბალი შემცველობის გამო. მაგალითად: მოშენებულ ორაგულში 10-ჯერ ნაკლები D ვიტამინია, ვიდრე გარეულში. იგივე ეხება ომეგა-3 ცხიმოვან მჟავებს.