მოიფიქრეთ თქვენი იავნანა
რატომ? ჰკითხეთ საკუთარ თავს, გეხმარებათ ეს თუ ხელს გიშლით? გამოიმუშავეთ ჩვევა, დადებითად იფიქროთ თქვენს თავზე. გაიხსენეთ, რომ თქვენი ფიქრები და გრძნობები ბავშვს გადაეცემა. ის იჭერს თქვენს ემოციას, მიმიკას, ინტონაციას. როცა ღელავთ ან ბრაზობთ, ჩვილი ამაზე ისე რეაგირებს, როგორც შეუძლია, ანუ ტირის. დამშვიდდით, განეწყვეთ პოზიტიურად და ბავშვიც დამშვიდდება. თავის ქებას ჩვეული არ ხართ? მაშინ ყველაფერი კონკრეტულ სიტუაციას დაუკავშირეთ. მაგალითად, ყოველთვის, როცა შეაქებთ ბავშვს, იპოვეთ მიზეზი საკუთარი თავის შესაქებადაც. მაგალითად, როცა ეტყვით: “ჩემო ბაჭიავ, რა კარგად ჭამ!” - იქვე დაამატეთ: “მე კი ძალიან ჭკვიანი ვარ, რომ დროულად და კარგად გაჭამე”, ან როცა ხელში აიყვანთ და იფიქრებთ: “რა ღონიერი ხელები აქვს”, - იქვე დაამატეთ: “ყოჩაღ მე, რომ ყოველდღე ვუკეთებ მასაჟს”. აქცენტი დადებითზე დასვით, უარყოფითს კი ნუ განაზოგადებთ. მაგალითად, ხშირად ხდება ასე - დედა გაიფიქრებს: “რატომ არ იძინებს ჩემი პატარა? ალბათ მე ვერ ვაძინებ ისე, როგორც საჭიროა...” მერე კი ავტომატურად გადაერთვება ასეთ აზრებზე: “ყველაფერს არასწორად ვაკეთებ... უხეირო დედა ვარ...” როცა თავს ასეთ ფიქრებს შეამჩნევთ, დაამატეთ: “სამაგიეროდ...” მაგალითად, ასე: “მიჭირს ბავშვის გამოკვება... სამაგიეროდ, ბევრს ვასეირნებ სკვერში, სადაც ის ძალიან კარგად იძინებს”. ირწმუნეთ საკუთარი ძალა და ის მართლაც გაგიჩნდებათ! დედამ ინსტინქტურად იცის, რა და როგორ გააკეთოს. თქვენ და თქვენი შვილი ერთ მთლიანობას წარმოადგენთ. თქვენ შორის მჭიდრო კავშირია. ასე რომ, მიუგდეთ ყური საკუთარ თავს და გაუგებთ პატარას. განდევნეთ ნეგატივი სიმღერით. შეგიმჩნევიათ, როგორი ტექსტი აქვს იავნანას? ის დედისთვის არის განკუთვნილი - პატარას ხომ სიტყვები არ ესმის. დედა იავნანას თითქოს საკუთარ თავსაც უმღერის და ამ დროს მშვიდდება, უსიამოვნო გრძნობებისგან თავისუფლდება. იმღერეთ იმაზე, რასაც გრძნობთ. მოიგონეთ საკუთარი იავნანა და ჩადეთ მასში ყველაფერი, რაც გაწუხებთ, მერე კი, როცა სიმღერით გულს მოიჯერებთ, უთხარით თქვენს პატარას, რა ლამაზია და რა ბედნიერები ხართ მასთან ერთად.