გამარჯვებისკენ სწრაფვა
რადგან მას უკვე შეთვისებული აქვს სამყაროს არასწორი ხედვა და მცდარი შეხედულებები. ან რა უნდა ესმოდეს ცხოვრებისა, თუ არასოდეს არაფერი ჰკლებია?! სასათბურე პირობებში გაზრდილი ბავშვისთვის ძნელია იმის გაცნობიერება, რომ ამქვეყნად ყველაფერი გარკვეული ძალისხმევის შედეგად მიიღწევა, რომ მისი უღრუბლო ბავშვობა მშობლების ძალისხმევის შედეგია. მაგრამ სწორედ მშობლების ბრალია, რომ როდესაც შვილს რეალობასთან შეჯახებისგან იცავდნენ, არ მისცეს მას თვით ამ რეალობის შეცნობის საშუალება. ასეთ ბავშვებს არ შესწევთ სირთულეების აღქმისა და გადალახვის უნარი. ამიტომ არის, რომ უმეტესად სწორედ შეძლებულ და უზრუნველყოფილ ოჯახებში გვხვდებიან ბავშვები, რომელთაც არ სურთ ინფანტილურობასთან განშორება და სრულიად არ გააჩნიათ ნებისყოფა და მიზანსწრაფვა - ისინი ხომ ყოველთვის ყველაფერს ლანგრით იღებდნენ.
როგორ მოვიქცეთ ჩვენ, მშობლები?
უპირველეს ყოვლისა, ხელიდან არ უნდა გავუშვათ დრო, როდესაც ნებისყოფის გამომუშავებაა საჭირო. მეორე - დავეხმაროთ ბავშვს, თვალი გაუსწოროს რეალობას, არ შეუშინდეს სირთულეებს.
პატარა, რომელიც ველურ ტომში იზრდება, პირადი გამოცდილებით შეიცნობს მზადყოფნის, ყოველ წუთას მოსალოდნელ საფრთხეზე სწრაფი რეაგირების აუცილებლობას. თანამედროვე, ფუფუნებაში აღზრდილ ბავშვებს ყველაფერი უხვად აქვთ, მაგრამ არ გააჩნიათ განვითარების სტიმული. მათთვის ხელმისაწვდომია უამრავი ინფორმაცია, რომელიც მათ წინაპრებს აკლდათ, მაგრამ არ იციან, რას ნიშნავს არსებობისთვის ბრძოლა. მათ ეს არ სჭირდებათ. აქედან გამომდინარე, არ გააჩნიათ მოტივი ძალისხმევისთვის.
ნებისყოფის დაძაბვა, ნებელობითი ძალისხმევა ძალიან ჰგავს პირობით რეფლექსს. ის გარესამყაროსთან "მინდას" შეჯახებისას გამომუშავდება. ამ ბრძოლის დროს სურვილი თითქოს ენერგიით ივსება. ზოგიერთ ადამიანში ეს სურვილი გარდაიქმნება დაუძლეველ სწრაფვად, თითქმის მატერიალურ ძალად, რომელიც ზემოქმედებას ახდენს გარესამყაროზე. თუ ეს რეფლექსი ადრეულ ასაკში არ გაჩნდა, ესე იგი ადამიანს, უბრალოდ, არ შესწევს უნარი, სურვილი საქმედ აქციოს.
წაქცევა და წამოდგომა
ინტელექტუალური ინფორმაცია, რომელიც გარედან მოდის, არც ისე იოლად აღიქმება და შეიმეცნება. მას, როგორც რაღაც გარეშეს, თან სდევს გარკვეული უნდობლობა, ეჭვი. სამაგიეროდ, როდესაც ბავშვი შეიცნობს უნივერსალურ პრინციპს, როცა საკუთარ აღმოჩენას გააკეთებს, იგი მაშინვე იქცევა შემდგომი მოქმედების პრინციპად.
პირველი წარმოდგენა, რომელიც მშობლებს შეუძლიათ ჩადონ ჩვილის ცნობიერებაში, ასეთია: იმისთვის, რომ მიიღო შედეგი, საჭიროა ძალისხმევა. მიეცით ბავშვს შანსი სცადოს, მოსინჯოს, წაიქცეს, იტკინოს, კვლავ წამოდგეს, თქვენ კი მოთმინებით წარმოთქვით ჯადოსნური სიტყვები: "მოიკრიბე ძალა", "კიდევ სცადე!", "ვიცი, რომ გამოგივა!", "მე ვამაყობ შენით".
ჩვენ ძალიან გვიყვარს შვილები, ამიტომ მზად ვართ, ზღუდესავით ავეფაროთ წინ, მაგრამ უნდა გვახსოვდეს ზღვარი. ნუ გავუწევთ მათ დათვურ სამსახურს, ნუ შევუშლით ხელს, თვითონვე მიაღწიონ დასახულ მიზანს, ჰქონდეთ მოქმედების, სირთულეთა გადალახვის სურვილი. საკუთარი ძალისხმევის შედეგი დიდ სიამოვნებას მოჰგვრით მათ. გამარჯვებისკენ სწრაფვა დიდი ბედნიერებაა.
