რატომ ვტირით, როცა ხახვს ვჭრით
ნივთიერება, რომელიც აღიზიანებს თვალის ლორწოვან გარსს.
ფაქტია, რომ სანამ ბოლქვს არ შევეხებით, მის უჯრედებში არსებული ორგანული ნაერთები, ცისტეინის სულფოქსიდები, ინახება ალიინაზას ფერმენტისგან განცალკევებით. თუმცა, როგორც კი ხახვის დაჭრას იწყებთ, ორი ნივთიერების გამყოფი ბარიერები იშლება და ისინი ერთდებიან. შედეგად, ხდება ქიმიური რეაქცია - ალიინაზას მოქმედებით, ცისტეინის სულფოქსიდები გარდაიქმნება სულფონის მჟავად.
სულფონის მჟავა არ არის ძალიან სტაბილური, ამიტომ გარდაქმნები ამით არ მთავრდება. ნაწილობრივ ის კონდენსირდება და ორგანულ გოგირდოვან ნაერთად იქცევა - სწორედ ეს ნაერთები განაპირობებენ სხვადასხვა სახის ხახვის, ნივრის და მათი უახლოესი ნათესავების დამახასიათებელ მძაფრ სუნს და გემოს. გარდა ამისა, სულფონის მჟავა, ხახვის უჯრედებში არსებულ სხვა ფერმენტთან ერთად, იქცევა ლაკრიმატორ ფაქტორად - აქროლად ორგანულ ნაერთად, რომელიც ჰაერში მოხვედრისას აღწევს თვალამდე და აღიზიანებს მისი ლორწოვანი გარსის მგრძნობიარე ნერვულ დაბოლოებებს. თვალებიდან მოდის ცრემლები - ცრემლსადენი ჯირკვლების აქტიური მოქმედების დახმარებით, თვალი ცდილობს მოიშოროს გამღიზიანებელი.
სავარაუდოდ, როგორც ორგანული გოგირდის ნაერთები, ასევე ლაკრიმატორის ფაქტორი ხახვში გამოჩნდა ევოლუციის პროცესში, როგორც დამცავი მექანიზმი, ამბობენ მეცნიერები. ძლიერი მძაფრი სუნი, იგივე გემო და „ცრემლმდენი აირი“ შექმნილია ცხოველების, მწერების ან პარაზიტების დასაშინებლად, რომლებიც მცენარის დაზიანებას აპირებენ.
თუ ხახვის დაჭრის დროს აღინიშნება ძლიერი ცრემლდენა, შეგიძლიათ დაიცვათ სახე პლასტიკური ეკრანით.
გარდა ამისა, მიაქციეთ ყურადღება იმას, თუ რამდენად ბასრია დანა, რომლის გამოყენებასაც აპირებთ. რაც უფრო ბასრი იქნება ის, მით უკეთესია. ბასრი დანა უფრო ნაკლებ უჯრედულ მემბრანას აზიანებს, ვიდრე ბლაგვი და შედეგად ჰაერში ნაკლები „ცრემლმდენი აირი“ ჩნდება.
კიდევ ერთი გზაა - ხახვის დაჭრა სველი დანით. წყალთან შეერთებისას, აქროლადი ლაკრიმატორის ფაქტორის ნაწილი „განეიტრალდება“ და, გარდაიქმნება სითხედ.
