რამდენიმე წლის წინ თურმე ამავე ადგილას ბიჭის ცხედარიც უპოვიათ...
ღამის 23 საათისთვის სოციალური ქსელის ჯგუფში დაიწერა, რომ დიდ დიღომში 12 წლის გოგონას, ანა იანუშაიტიტეს ეძებდნენ. აღწერილი იყო მისი გარეგნობა, სამოსი, მითითებული იყო საკონტაქტო ნომრებიც, სავარაუდოდ, მშობლების. რამდენიმე წუთში მთელი ქუჩა, უბანი გამოვიდა და ერთ დიდ ტალღად იქცა. მოზარდის სახელი ექოსავით ისმოდა კორპუსებს შორის, ქუჩის ბნელ ადგილებში, ხეივნებში, სკვერთან, ქვეითად მოსიარულე ადამიანებისგან, მანქანებიდან... პარალელურად, ახლობლები რეკავდნენ მის მეგობრებთან, ნაცნობებთან - არავინ არაფერი იცოდა. 12 წლის ოქროსფერთმიანი ანა მხოლოდ მისი ოჯახის კი არა, გარშემო ყველა ქალისა და კაცის შვილი იყო. ვეძებდით ყველგან, ტელეფონის ფარნებით, ხელის ცეცებით, ვუხმობდით ჯერ გაუბედავად, შემდეგ მთელი ხმით. გამვლელებს ვეკითხებოდით, გრძელთმიანი, მწვანექურთუკიანი გოგონა ხომ არ შეუმჩნევიათ. მისი პოვნის მოლოდინის ყოველი წუთი, ყოველი ადამიანის გაბზარული ხმა გულის ჩხვლეტასავით მტკივა. რატომღაც მეგონა, რომელიმე მარკეტიდან ან სკვერიდან გამოვიდოდა, გაოცებული, საყვედურნარევი თვალებით, დამორცხვებული და იტყოდა, აქა ვარ, ტელეფონი დამიჯდაო, როგორც მისი თაობის ბავშვები ამბობენ ასეთ დროს. ტელეფონი ნამდვილად დაუჯდა, ოღონდ შიშისგან გადარეული მშობლების ასობით ზარის შემდეგ. ხალხი ყოველ წუთს მატულობდა. ადგილზე იყო პოლიციაც. პარალელურად, სოციალური ქსელის ჯგუფში იდებოდა კომენტარები, პოსტები იმ იმედით, რომ გოგონაზე ვინმეს რამე ეცოდინებოდა.
ასე გავიგეთ, რომ გვიან ღამით, 23 საათის შემდეგ, ქალმა ნახა გოგონა, რომელიც საქანელაზე ქანაობდა. ისევ გაჩნდა იმედის ნაპერწკალი - თუ იმ დროს იქვე, ეზოში შენიშნეს, იქნებ მართლა შორიახლოს იყო, ტელეფონი დაუჯდა, დრო გაეპარა. შემდეგ ჩოჩქოლი შემოგვესმა და სამ კორპუსს შორის მოქცეულ სკვერთან, ავტოფარეხის გვერდით მოვგროვდით. იქ მყოფებმა თქვეს, რომ გოგონა უგონოდ იყო. შემდეგ მოგუდული ტირილის ხმები მომესმა. გოგონასთან პირველად მშობლები მივიდნენ. "თბილია", - თქვა ვიღაცამ... "ცოცხალი აღარაა", - აღმოხდა სხვას. მუხლებზე დაცემული დედა შვილის გათბობას საკუთარი სხეულით ცდილობდა და ღმერთს ეხვეწებოდა: "მაჩუქე, ანის სიცოცხლე, გთხოვ"... დავინახე ძირს გართხმული გოგონაც, რომელიც თავის დაიკოს ევედრებოდა, არ დამტოვოო... შემდეგ მოვიდა სასწრაფო დახმარების რამდენიმე ბრიგადაც, რომლის თანამშრომლები თითქმის 40 წუთის განმავლობაში გოგონას ხელოვნურ სუნთქვას უტარებდნენ, მაგრამ ამაოდ - ოფლში გახვითქული ექიმები ხელებჩამოყრილი გამოვიდნენ. პოლიციელები, კრიმინალისტები ხელების აწევით გვთხოვდნენ, არაფერი გვკითხოთო...
"რამდენიმე წლის წინ თურმე ამავე ადგილას ბიჭის ცხედარიც უპოვიათ..."
ხატია, 37 წლის:
- ამ უბანში ყველა ერთმანეთს იცნობს. გოგონას ოჯახსაც ვიცნობ, ძალიან კარგი, მშვიდი და შეთანხმებული ოჯახია. დებს, მაგდასა და ანის ხშირად ვხედავდი ერთად. თვალებიდან არ ამომდის მისი ღმუილი, როდესაც დის ჯერ კიდევ თბილი სხეული ნახა მიწაზე. უბედურ დედ-მამაზე არაფერს ვამბობ. ღმერთმა შეაძლებინოთ ცხოვრების გაგრძელება...
ძალადობის ვერსია იმიტომ წამოვიდა, რომ ბავშვი იმ დროს იმ ადგილას არ უნდა ყოფილიყო, თან ყელზე მცირედი დაზიანებებიც ჰქონია. კი ითქვა, რომ ყელზე დაზიანება სასიკვდილო ვერ იქნებოდა, მაგრამ უმწეო ბავშვის გაგუდვა პირზე ხელის აფარებით და ცხვირის დაცობითაც შეიძლება. ბნელ და მიტოვებულ ადგილას თვითონ არ მივიდოდა და ამიტომაც ითქვა, შესაძლოა იცნობდა ვიღაცას, ვისაც ენდო და ვინც შემდეგ მოკლა და, ალბათ, იმ ადგილას მერე მიიყვანაო... გარშემო მაღალსართულიანი კორპუსებია, თან ახლო-ახლო და რამე ხმაური რომ ყოფილიყო, პირველ რიგში მე გავიგებდი, რადგან იქვე მაღაზია მაქვს და გვიანობამდე მიწევს ყოფნა. ქუჩაში რას ლაპარაკობენ, პირველი-მეორე სართულის ბინადრებს ესმით. კივილის ხმა რომ ყოფილიყო, ყველა გამოვიდოდა ბავშვის საშველად. ეტყობა, მართლა გადასცდა მშრალი სუპი, მერე გული აერია და გაიგუდა. შესაძლოა საკვები რომ გადასცდა, იფიქრა, გულს ავირევო და მოფარებულში შევიდა.
წელიწადზე მეტია, რაც იმ ადგილასა და სტადიონის ჩაყოლებაზე გარე განათების ნათურები გადამწვარია. ხშირად ვრეკავთ მერიაში, გამგეობაში, მაგრამ თავს არავინ იწუხებს. მიუხედავად იმისა, რომ კორპუსები ახლოს არის, საღამოობით აქ მაინც არის უსიამოვნო შეკრებები, განსაკუთრებით ზაფხულობით. ხშირად გარჩევებია, სკოლიდან გამოპარული ბავშვებიც იყრიან იქ თავს, სიგარეტს და კიდევ ვინ იცის, რას ეწევიან. ვინც ძაღლს ასეირნებს, სულ წუწუნებენ, რომ არაერთხელ უნახავთ ერთჯერადი შპრიცები. ბიჭები, მათ შორის არასრულწლოვნებიც, იქ ლუდსა და არაყს სვამენ, ამიტომაც აქციეს ნაგავსაყრელად. ეს ღამე ხდება, თორემ დღე, სულ ხალხი მიდი-მოდის. ღამით ჩაბნელებული რომ არ ყოფილიყო იქაურობა, შესაძლოა ეს უბედურება არ დატრიალებულიყო. რამდენიმე წლის წინ თურმე ამავე ადგილას ბიჭის ცხედარიც უპოვიათ...
ძალადობა თითქმის გამორიცხულია, მაგრამ ისიც ფაქტია, რომ მერცხალივით ბავშვი, რომელიც ჩვენ თვალწინ იზრდებოდა და ეზოში ასკინკილას თამაშობდა, ერთ ღამესაც შინ გარდაცვლილი მიასვენეს. ეს ტრაგედიაა, რომელსაც მიზეზი აუცილებლად ექნება და იმედია, გამოძიება პასუხს გასცემს... წაიკითხეთ სტატია სრულად
