ნანა კალანდაძე

არსებობს საყოველთაოდ მიღებული ე.წ. “პარტნიორული ნორმების” კრიტერიუმები. ერთ-ერთია მოწიფულობა. ის შეიძლება იყოს ფიზიოლოგიური, ფსიქოლოგიური და სოციალური. პარტნიორთან სქესობრივი ურთიერთობის დასამყარებლად საკმარისია ფსიქოფიზიოლოგიური მომწიფება, ქორწინებისთვის კი სოციალური მომწიფებაც საჭიროა, რადგან ოჯახის შექმნა შეუძლია მხოლოდ ჩამოყალიბებულ, დამოუკიდებელ პიროვნებას.

ფიზიოლოგიურ პრობლემებს, ანუ მოუმწიფებლობას, თავის მხრივ, მრავალი მიზეზი აქვს. თუ იგი ეხება ფიზიკურ ასპექტს ანუ სომატური ხასიათისაა, საჭიროა დროული გამოვლენა და სათანადო მკურნალობა. ფსიქოლოგიური მომწიფება ძირითადად მშობლების “ხელთაა”. პიროვნების ჰარმონიული განვითარებისთვის საჭიროა, შვილს მივცეთ ჩამოყალიბების საშუალება, არ შევუქმნათ დამოუკიდებელი ქცევისა და არსებობის დეფიციტი. სოციალური მოუმწიფებლობა კი დროსა და პიროვნებაზეა დამოკიდებული. ამიტომ ნაადრევ ქორწინებაზე საუბრისას უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ასაკობრივ ასპექტს, ხშირ შემთხვევაში, გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ ენიჭება.

რაც შეეხება სოციალურ მომწიფულობას - ჩვენს რეალობაში პიროვნებამ სოციალურად მომწიფებულის სტატუსი რომ დაიმკვიდროს, საკმაოდ დიდი ძალისხმევა და დრო სჭირდება (სკოლა, კოლეჯი, ინსტიტუტი). მაშ, რა უნდა ქნას ადამიანმა, რომლის ფიზიოლოგიური და ფსიქოლოგიური ფონიც თითქოს მზადაა, მაგრამ სოციალური სტატუსის დამკვიდრებამდე ჯერ კიდევ შორია? სწორედ ესაა მიზეზი, რომ დასავლეთის განვითარებულ ქვეყნებში ქორწინების საშუალო ასაკი 30 წელს მიუახლოვდა, ზოგან გადააჭარბა კიდეც.

თუ აქსელერაციის ფენომენსაც გავითვალისწინებთ, აღმოჩნდება, რომ ზღვარი ფიზიოლოგიურ და სოციალურ მომწიფებას შორის აშკარად გაიზარდა. ბუნებრივად ჩნდება ამ “სიცარიელის” შევსების მოთხოვნილება. სწორედ ამან განაპირობა ცივილიზებულ სახელმწიფოებში მეგობარი გოგონასა და მეგობარი ბიჭის სტატუსის დამკვიდრება.