ადამანტინომა იშვიათი, კეთილთვისებიანი სიმსივნეა, რომელიც უმეტესად ქვედა ყბიზე ვითარდება. მას ეპითელური სიმსივნეების რიგში აერთიანებენ. მისი პარენქიმა კბილის მინანქარს ჰგავს. სწორედ აქედან წარმოდგება მისი სახელწოდება (ადამანტინუმ - ბერძნ. კბილის მინანქარი). ბოლო დროს ზოგიერთი მას მეზენქიმურ ანგიობლასტომად ანუ სისხლაძღვოვანი წარმოშობის სიმსივნეს განიხილავს, თუმცა კვლევები ამას არ ადასტურებს. ადამანტინომა 40-60 წლის ასაკში ვითარდება. სახასიათო კლინიკური ნიშნები არ გააჩნია, ამიტომ პირველი სიმპტომების გამოვლენიდან ექიმთან მისვლამდე 1-2 წელი გადის. ადამანტინომის მთავარი კლინიკური სიმპტომია ქვედა ყბის დაზიანებული ნაწილის გადიდება, რაც სახის ასიმეტრიას იწვევს. სიმსივნური წარმონაქმნის ზემოთ კანი და პირის ღრუს ლორწოვანი გარსი არ იცვლება. თუ მეორეული ანთებითი პროცესი არ დაერთო, სიმსივნე უმტკივნეულოდ მიმდინარეობს.

განასხვავებენ ადამანტინომის ორ ფორმას: სოლიდურსა და კისტოზურს.

სოლიდური სიმსივნემიკროსკოპიულად მონაცისფრო-მოთეთრო ცილინდრისებრი ან თითისტარისებრი წარმონაქმნია, რომელიც ძვლოვანი ნივთიერების სისქეში მდებარეობს.

კისტოზური ფორმა შეიცავს მრავალ ღრუს, რომლებსაც ერთმანეთისგან ძვლოვანი ქსოვილის შრეებისგან შემდგარი ხარიხები ყოფს. კისტის ღრუ ამოფენილია შემაერთებელი ქსოვილით და ეპითელიუმით, სავსეა სითხით ან მოყვითალო ფერის ნახევრად თხიერი სუბსტანციით. იშვიათად კისტოზური ფორმა ერთკამერიანია და შეიცავს ამოუჭრელ კბილს.

ადამანტინომას აქვს დამახასიათებელი რენტგენოლოგიური სურათი. ჩვეულებრივ, ყბის რენტგენოგრამაზე ჩანს სხვადასხვა ზომის რამდენიმე ღრუ და ერთი ღრუს ჩრდილის მეორეზე დაფარება ნახევარმთვარის მსგავს გამოსახულებას ქმნის.

მკურნალობა

ადამანტინომის მკურნალობა მხოლოდ ქირურგიული გზიტ შეიძლება. კვეთენ ლორწოვან გარსს სიმსივნის ზემოთ, სიმსივნეს იღებენ და ახდენენ ძვლოვანი ღრუს ტამპონადას. ასეთი ოპერაციის შემდეგ არ არის გამორიცხული რეციდივი. რეციდივების თავიდან ასაცილებლად მიმართავენ (?) მკურნალობის უფრო რადიკალურ მეთოდს - ყბის დაზიანებული უბნის ამპუტაციას და ამპუტირებული ძვლი ნაცვლად იმპლანტანტის (ხელოვნური ან პაციენტისავე ძვლის) გადანერგვას.